όπου δίνουμε τον χρόνο μας

Όπου δίνουμε τον χρόνο μας,

εκεί υπάρχουμε.

Στις σύγχρονες κοινωνίες της επιτάχυνσης, που όλοι και όλα τρέχουν, οι επιλογές που κάνει ο καθένας για να διαθέσει τον λιγοστό χρόνο του, διαμορφώνουν τη ζωή του.

Εντωμεταξύ, η ζωή περνάει και δεν έχει μετά. Ό,τι αφήνουμε για αργότερα, μπορεί να μην έρθει ποτέ. 

πόσο μετράω

Την ύπαρξή μου τη μετράω με το πόσο καλό έχω κάνει κι αν αφαιρώντας το κακό που προκάλεσα μένει κάτι.

κι όμως τα πουλιά

Κι όμως τα πουλιά

είναι το πιο εξελιγμένο είδος στη γη

αφού μπορούν να πετάνε στον αέρα

και να ζουν μονιασμένα σε ζευγάρια

τόσο ζηλευτά

που οι άνθρωποι θέλουν να τα μοιάσουν

να πετάνε θέλουν κι αυτοί

και να ζευγαρώνουν όπως εκείνα.

έρωτας σπάνιος σαν το χρυσάφι

 Ο έρωτας είναι σπάνιος σαν το χρυσάφι, αλλά, όπως αυτό, στηρίζει τις συναλλαγές, που αλλιώς δεν θα είχαν αξία. Πίσω από τη γκρίζα καθημερινότητα η χρυσή του φλόγα καίει μέσα μας κρυφά, δίνοντάς μας ενέργεια να βγάλουμε τη μέρα, μέχρι ο έρωτας να λάμψει τις ζωές μας, έστω για λίγο, έστω αργά.

Σε αυτή που δεν έχει έρθει ακόμα

Σε αυτήν που δεν έχει έρθει ακόμα

γλυκόλογα ψυθιρίζω

μονάχος μου στο στρώμα

με χάδια την κοιμίζω.

Αυτή που ξαπλώνει τώρα μόνη

έχει τα λόγια μου αγκαλιά 

τα χάδια μου σεντόνι 

μα δεν το ξέρει ακόμη. 

το σπίτι

Τυχεροί 

όσοι έχουν ένα σπίτι να γυρίζουν, 

να βγάζουν τα κλειδιά, να ανοίγουν 

και να λένε έφτασα.

φωλιά φτιάχνει πουλί

 

Βλέπω ένα πουλί να φτιάχνει μια περίτεχνη φωλιά και σκέφτομαι, μα πώς του ήρθε, ποιος του το έμαθε, και τότε αντιλαμβάνομαι ότι η φωλιά δεν είναι κάτι ξεχωριστό από το πουλί, πάνε μαζί, δεν τη φτιάχνει το πουλί, το φτιάχνει και αυτή. Κάθε ιδιαίτερη φωλιά και ένα άλλο είδος πουλιού.

Όλα στη φύση είναι αλληλένδετα, το ένα γεννάει το άλλο, πλέκονται συνάμα και εξελίσσονται ταυτόχρονα, δίνοντας διαφορετικές μορφές πάνω στον ίδιο καμβά, παραλλαγές μιας αδιαίρετης ενότητας.

Μόνο ο άνθρωπος διαφοροποιείται, κρατάει απόσταση, βλέπει, σχεδιάζει, κατασκευάζει, αστοχεί, κακοποιεί, μετανιώνει, διορθώνει, σκέφτεται.

Κάνουμε λάθος όταν μεταφέρουμε δικούς μας μηχανισμούς στην εξήγηση των συμβάντων του φυσικού κόσμου και πιστεύουμε ότι τα άλλα όντα λειτουργούν σαν εμάς. Σε αυτήν την παρεξήγηση συντελούν πλείστες "ανθρωπομορφικές" εικόνες ζώων που κατακλύζουν τις οθόνες και τους αποδίδουν ανθρώπινες ιδιότητες, προς τέρψη των θεατών. Χρειάζεται μια απο-ανθρωποποίηση των ζώων που να αποδώσει την ακατάληπτη ενότητα του μυστηρίου της φύσης (τους).