Το χάρισμα της αδερφής μου, και όχι μόνο το δικό της

 

Βλέπω την αδερφή μου με την μικρή μου κόρη και διαπιστώνω ξανά το χάρισμα που έχει με τα μικρά παιδιά. Μιλάει τη γλώσσα τους, τα νιώθει, επικοινωνεί και κυρίως χαίρεται να ασχολείται μαζί τους. Θα έπρεπε να είχε γίνει νηπιαγωγός. Θα ήταν καταπληκτική.

Το ίδιο η ξαδέρφη μου η Εύα. Από χημικός μηχανικός βρέθηκε, μετά από πολλά και διάφορες σπουδές που δεν την έβγαλαν πουθενά, αναπληρώτρια εκπαιδευτικός στη μέση εκπαίδευση. Έχει τόσο καλή επαφή με τους μαθητές της, που δίνουν το καλύτερο εαυτό τους. Πώς συμβαίνει αυτό; Τους χαίρεται. Χαίρεται ακόμη και την ατζαμοσύνη τους και τις ψευτομαγκιές τους. Τις βρίσκει αστείες και χαριτωμένες, έτσι που ξαφνικά γίνονται και αυτοί χαριτωμένοι. Έχει χάρισμα η γυναίκα. Γεννημένη εκπαιδευτικός μέσα της, έκανε σπουδές και απόπειρες σε χώρους που δεν ήταν δικοί της. Μόλις βρέθηκε από σπόντα και μετά από χρόνια στο χώρο που ανήκε, άνθισε.

Είναι τόσο σημαντικό να ασχολείσαι με αντικείμενα που τα αγαπάς, με αυτά που σε πάει η φυσική κλήση σου, όποια και να είναι αυτή, χωρίς να υπολογίζεις τι λένε οι άλλοι, τι προσδοκίες έχουν από εσένα και τι ζητούν να αποδείξεις. Αγνόησέ τους. Μόνο τότε θα προκόψεις, αν αγαπάς αυτό που κάνεις.

Έτσι και ο κόσμος μας θα γίνει πιο ευχάριστος και προσοδοφόρος. Με ευχαριστημένους εκπαιδευτικούς, νηπιαγωγούς, νοσοκόμους, επιστήμονες, μπογιατζήδες ή ζωγράφους.

Αν τάχει φέρει έτσι η ζωή και έχεις χάσει το δρόμο σου, είτε γιατί σε έχει βγάλει η ανάγκη από αυτόν είτε γιατί τα μπέρδεψες και βρίσκεσαι αλλού για αλλού, μη χάσεις τον εαυτό σου. Μίλα συχνά μαζί του, να σου λέει τα μεράκια του. Μίλα με το μίλα θα ξαναπιάσεις το νήμα, για να βγεις σιγά σιγά από το αδιέξοδο.

Ποτέ μην πιστέψεις ότι δεν αξίζεις για τίποτα, ότι δεν έχεις κανένα χάρισμα και χαμένος ο κόπος. Όλοι έχουν κάτι δικό τους που τους κάνει μοναδικούς και χαρισματικούς, έστω κι αν είναι κάτι απλό και «ταπεινό», κι όχι από αυτά που επαινούνται και προβάλλονται.

Βέβαια μια κουβέντα είναι αυτό. Άντε να το κάνεις. Εγώ λέω ότι γίνεται, αρκεί να δώσουμε προσοχή σε αυτό και να αλλάξουμε τον τρόπο που δομούμε τα συστήματά μας. Να τα αλλάξουμε έτσι ώστε να ευνοούν τα χαρίσματα αντί να τα υποτάσσουν στην «υπηρεσία του κεφαλαίου», που λέγαμε παλιά. Να μην προκαταλαμβάνουμε τα παιδιά, να μην τα  βάζουμε σε καλούπια που δεν τους πάνε, αλλά να τα αφήνουμε να παίρνουν το δρόμο που τα οδηγεί η φυσική τους κλήση. Να έχουμε την ευαισθησία να την αναγνωρίσουμε και να την υποστηρίξουμε.