ωδή στη φθαρτότητα

Νομίζω ότι το δραστικότερο συμβάν στη συμπεριφορά των ανθρώπων είναι η φθαρτότητά τους,

το γεγονός ότι αργά ή γρήγορα θα φθαρούν και το ξέρουν, επενεργεί διαρκώς πάνω τους,

σαν τη δύναμη της βαρύτητας,

τους έλκει διαρκώς προς τα κάτω και τους γειώνει,

καμπυλώνει τους τρόπους τους και δίνει πλαστικότητα στις μορφές τους,

τους κάνει κυρτούς και σκύβουν είτε για να αγκαλιάσουν είτε για να μαχαιρώσουν,

με την ίδια κρυφή απόγνωση αλλά με διαφορετική ελπίδα ο καθένας.