δραματουργικός παλιμπαιδισμός

Μετά από κάποιες ταινίες που είδα που προβάλλουν για πολλοστή φορά τη μιζέρια του κόσμου - λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο να δούμε ή να ελπίσουμε - αναρωτήθηκα ξανά για αυτή την εμμονή των καλλιτεχνών στο κακό. Πέρα από την δραματουργική ευκολία που δίνει και την εύκολη πρόκληση, πέρα από τον παρωχημένο αρνητισμό στην και καλά μικροαστική κοινωνία που αναμασαει η τέχνη από τον 19ο αιώνα και συνεχίζει να τον πουλάει σαν μοντέρνο, πέρα από τον εγγενή σαδομαζοχισμό του καλλιτέχνη σαν το παιδί που δεν το παίζανε και τώρα θα σας δείξω εγώ, διακρίνω και μία άρνηση ενηλικίωσης. Ως ενήλικας καλείσαι να σταματήσεις τη γκρίνια και να κάνεις κάτι της προκοπής, να χτίσεις, να φτιάξεις, να λύσεις. Να παράγεις κάποια θέση, ξεπερνώντας την άρνηση. Να μη φοβάσαι και να δείξεις τόλμη. Να μη βλέπεις τον κόσμο σαν απειλή αλλά σαν ευκαιρία δράσης. Αυτό λοιπόν φαίνεται να λείπει δραματικά από το σινεμά που δείχνει κολλημένο σε έναν δραματουργικό παλιμπαιδισμό.