ό,τι προλάβαμε διαρκεί

Ήθελα να πάω στον δρυμό της Δαδιάς, δεν τον πρόλαβα. 

Ελπίζω να προλάβω το φαράγγι του Βίκου, τους καταρράκτες της Σαμοθράκης, τα κρυστάλλινα νερά στους Παξούς, την αμμουδιά της Ελαφόνησου. 

Πρόλαβα να βουτήξω στις βάθρες του Ολύμπου, να ευχηθώ πεφταστέρια σε νύχτες χωρίς ηλεκτρικό, να μαγευτώ από τη Σαντορίνη πριν απομαγευτεί, να κοιμηθώ κάτω από τα αλμυρίκια στον Κομμό, να κυλιστώ γυμνός στην άμμο της Αντίπαρου, να ξεπλυθώ στην πηγή της Αγίας Πακού στον Γαλισσά. 

Πάνε όλα αυτά, χάθηκαν. Όπως οι πυγολαμπίδες που έβγαιναν κάθε βράδυ στης γιαγιάς μου που παίζαμε μικροί. Δεν εμφανίστηκαν ποτέ ξανά. Όμως τις είδα. Έπαιξα μαζί τους. Τις πρόλαβα. 

Δεν μένει τίποτα, τελικά. 

Μόνο ό,τι έχουμε προλάβει να ζήσουμε διαρκεί.