Πιθανόν οι άνθρωποι να είχαν πάντα ψυχολογικά προβλήματα,
αλλά στο παρελθόν να προηγούνταν άλλες πιο επείγουσες ανάγκες από τις ψυχικές. Από τη
στιγμή που η τεχνική ανάπτυξη έλυσε βασικά υλικά ζητήματα -όπως τροφής, στέγης, ένδυσης-, φαίνεται πως ήρθε η ώρα για τα ψυχικά. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι οι κοινωνίες
μας είναι ακόμη οργανωμένες πάνω στην εξυπηρέτηση των υλικών αναγκών και
αδυνατούν να ανταποκριθούν στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της ψυχής. Την
ίδια στιγμή που οι κοινωνίες υστερούν, τα άτομα επιφορτίζονται να τα καταφέρουν
μόνα τους, χωρίς συλλογικότητες που μπορούν να τα στηρίξουν. Οι συλλογικότητες του παρελθόντος που
βασίζονταν σε διάφορους -ισμούς (χριστιανισμούς, εθνικισμούς, κομμουνισμούς,
κλπ) είναι πλέον ανεπαρκείς για το σύγχρονο άνθρωπο, όσο κι αν έχουν ακόμη
πιστούς. Έτσι, μένει μόνος, έρμαιος της «καλοσύνης των ξένων». Πόσο, όμως, μπορεί
κάποιος να βασίζεται στους ξένους; Πολύ αμφίβολο, ειδικά σε έναν κόσμο
ανταγωνιστικό, όπως τον καπιταλιστικό. Έτσι γινόμαστε όλοι εύθραυστοι και
μπορούμε εύκολα να «σπάσουμε». Ειδικά, αν συντρέχουν λόγοι οργανικοί (κάποια γενετική
ευπάθεια), οικογενειακοί (μεγάλωμα σε προβληματικές οικογένειες) ή επίκτητοι (περιβάλλον, μόλυνση, ναρκωτικά, ζωή στις μεγαλουπόλεις,
κλπ.) Η έξαρση των ψυχικών παθήσεων είναι τέτοια στις μέρες μας που κάνει επείγουσα των αναδιοργάνωση των κοινωνιών μας βάσει των ψυχικών μας αναγκών και όχι των
υλιστικών. Μέχρι να συμβεί αυτό, οι ουρές αναμονής στους προθαλάμους των
ψυχιάτρων, ψυχαναλυτών και ψυχοθεραπευτών θα μακραίνουν.
