ρωγμές στον εξαναγκασμένο χρόνο

{Καθώς ακόμη ένα "φιλμ πρότζεκτ" κινδυνεύει να μείνει στον αέρα.} Αν πρέπει να επανατοποθετηθώ ως προς το ύστατο συμπέρασμά μου - για να μη χάνω το χρόνο μου σε φιλμογραφικές περιπέτειες (που δεν αποφέρουν και τίποτε στο τέλος)-, το μόνο που έχει νόημα συμπερασματικά, είναι οι ρωγμές στον εξαναγκασμένο χρόνο. Ρωγμές που σε ανοίγουν σε στιγμές πλήρους παρουσίας/συνουσίας και απόλαυσης του παρόντος.

Δεν είναι η αλλαγή του κόσμου, ούτε η επαναδιοργάνωσή του, με τον επαναπροσδιορισμό της ανθρωπότητας ως προς Αυτό.
Ή μάλλον, ναι, είναι προς Αυτό - ως θεωρητική βάση και συμπερασματικό φόντο - αλλά στην πράξη το μόνο που μετράει στον παρόντα κόσμο είναι οι ρωγμές.  

Αυτό το συμπέρασμα, πέρα από κριτήριο δράσης - στο τι να κάνω -, είναι και κριτήριο βιώματος δικού μου. Δεν αποσκοπώ σε κάποιο "μετά", που έχω να κερδίσω τότε κάτι, με τον εξαναγκασμένο τώρα χρόνο μου. Με νιάζουν οι ρωγμές.

Ναι, αλλά με τι είδους βιωματικές συμπράξεις και με ποιούς; Όχι με τον καθένα. Οι ρωγμές προϋποθέτουν θάρρος, που δεν έχουν όλοι.

Εντάξει, συμπερασματικά προτείνω ρωγμές. Στην πράξη τι κάνω τώρα. Ποια είναι τα δεδομένα μου και πώς μπορώ να τα αξιοποιήσω; 

Ενδεχομένα: Ρωγμές μέσα από ταινίες, γραπτά, συμπράξεις, καταστάσεις 

-αξιοποιώντας και εξελίσσοντας τα όποια δεδομένα μου.

Όπου μέσα από αυτές τις προτεινόμενες ρωγμές

θα συνυπάρχω

θα εισπράττω το ανάλογό τους

θα το μοιράζομαι με τους δικούς μου

και τα παιδιά μου.