Η επέλαση της ανθρώπινης μάζας είναι αναπόφευκτη.
Σπάσανε τα φράγματα στις πεδιάδες, πρέπει να πάμε πιο ψηλά.
Να υποχωρήσουμε αναγκαστικά και να οχυρωθούμε στους λόφους.
Να διασώσουμε ό,τι μπορεί να διασωθεί, να ζήσουμε όποια ποιότητα μάς απομένει.
Δεν έχουμε καμιά δυνατότητα ηγεσίας, εκ των πραγμάτων. Καμία προοπτική να δώσουμε την κατεύθυνση εμείς, να ανοίξουμε δρόμο στο ξέφωτο και να οδηγήσουμε.
Το αίτημα ανάληψη της ηγεσίας χάθηκε. Είναι εποχή διάσωσης τώρα.
Όταν όλα βουλιάξουν και όταν οι μέλλουσες γενιές ψάξουν στο βυθό των γεγονότων που θα μας κατακλύσουν, τότε μπορεί να βρουν τα ίχνη μας στο ίζημα αυτής της εποχής. Μπορεί να βρουν κάποια πατήματα και να συνεχίσουν το δρόμο που χάθηκε στην πλημμύρα.
Όμως, δεν βγάζει νόημα η επίκληση στο μέλλον. Ότι κάνουμε, το κάνουμε για να ζήσουμε εμείς οι ίδιοι όσο ποιοτικά μπορούμε, σε έναν κόσμο όλο και πιο μαζοποιημένο.
Είναι μια πικρή διαπίστωση, που αλλάζει τελείως την κατεύθυνση της σκέψης μου και της φιλοσοφίας μου.
Δεν είναι μόνο ο Τραμπ. Είναι πολλά. Προηγήθηκε η διάλυση της Πλατφόρμας για το Κέντρο, η διάψευση των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη και άλλων πρωτοβουλιών που συμμετείχα. Προηγήθηκε ο θρίαμβος των Συριζανέλληνων και τα τσάμικα στο Σύνταγμα. Μετά το Brexit και τώρα ο Τραμπ. Παράλληλα, οι ισλαμιστές με την καφρίλα τους να σαρώνουν και να τρομοκρατούν, οι ακροδεξιοί να ανεβαίνουν στην Ευρώπη και να κυβερνούν στο πρώην ανατολικό μπλοκ, ο Ερντογάν να στήνει σουλτανάτο με τις επευφημίες των υπηκόων του, ο Πούτιν να το παίζει Τσάρος, οι Κινέζοι να επεκτείνουν τον κομμουνιστικό καπιταλισμό τους, κλπ.
Ο κόσμος δεν έχει σχέση με αυτό που νόμιζα πριν κάποια χρόνια. Τότε που είχα ελπίδες και σκέψεις για μια άλλη Ευρώπη και έναν άλλον κόσμο. Όλα αυτά φαίνονται πια εντελώς εκτός πραγματικότητας. Η δύναμη της αδράνειας και η ισχύς της αδιαφοροποίητης ανθρωπομάζας, που ολοένα αυξάνεται, αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρές από ό,τι υπολόγιζα.
Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο έχει υποστεί οριστική καθίζηση. Ο ορίζοντας μου έχει μικρύνει απότομα. Κοιτάζω πια πώς να βγάλω τη μέρα.
Σπάσανε τα φράγματα στις πεδιάδες, πρέπει να πάμε πιο ψηλά.
Να υποχωρήσουμε αναγκαστικά και να οχυρωθούμε στους λόφους.
Να διασώσουμε ό,τι μπορεί να διασωθεί, να ζήσουμε όποια ποιότητα μάς απομένει.
Δεν έχουμε καμιά δυνατότητα ηγεσίας, εκ των πραγμάτων. Καμία προοπτική να δώσουμε την κατεύθυνση εμείς, να ανοίξουμε δρόμο στο ξέφωτο και να οδηγήσουμε.
Το αίτημα ανάληψη της ηγεσίας χάθηκε. Είναι εποχή διάσωσης τώρα.
Όταν όλα βουλιάξουν και όταν οι μέλλουσες γενιές ψάξουν στο βυθό των γεγονότων που θα μας κατακλύσουν, τότε μπορεί να βρουν τα ίχνη μας στο ίζημα αυτής της εποχής. Μπορεί να βρουν κάποια πατήματα και να συνεχίσουν το δρόμο που χάθηκε στην πλημμύρα.
Όμως, δεν βγάζει νόημα η επίκληση στο μέλλον. Ότι κάνουμε, το κάνουμε για να ζήσουμε εμείς οι ίδιοι όσο ποιοτικά μπορούμε, σε έναν κόσμο όλο και πιο μαζοποιημένο.
Είναι μια πικρή διαπίστωση, που αλλάζει τελείως την κατεύθυνση της σκέψης μου και της φιλοσοφίας μου.
Δεν είναι μόνο ο Τραμπ. Είναι πολλά. Προηγήθηκε η διάλυση της Πλατφόρμας για το Κέντρο, η διάψευση των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη και άλλων πρωτοβουλιών που συμμετείχα. Προηγήθηκε ο θρίαμβος των Συριζανέλληνων και τα τσάμικα στο Σύνταγμα. Μετά το Brexit και τώρα ο Τραμπ. Παράλληλα, οι ισλαμιστές με την καφρίλα τους να σαρώνουν και να τρομοκρατούν, οι ακροδεξιοί να ανεβαίνουν στην Ευρώπη και να κυβερνούν στο πρώην ανατολικό μπλοκ, ο Ερντογάν να στήνει σουλτανάτο με τις επευφημίες των υπηκόων του, ο Πούτιν να το παίζει Τσάρος, οι Κινέζοι να επεκτείνουν τον κομμουνιστικό καπιταλισμό τους, κλπ.
Ο κόσμος δεν έχει σχέση με αυτό που νόμιζα πριν κάποια χρόνια. Τότε που είχα ελπίδες και σκέψεις για μια άλλη Ευρώπη και έναν άλλον κόσμο. Όλα αυτά φαίνονται πια εντελώς εκτός πραγματικότητας. Η δύναμη της αδράνειας και η ισχύς της αδιαφοροποίητης ανθρωπομάζας, που ολοένα αυξάνεται, αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρές από ό,τι υπολόγιζα.
Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο έχει υποστεί οριστική καθίζηση. Ο ορίζοντας μου έχει μικρύνει απότομα. Κοιτάζω πια πώς να βγάλω τη μέρα.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Μοιάζει, αλλά δεν είναι. Δυστυχώς πρόκειται γα την μεγαλύτερη ήττα των εργαζομένων που διαχρονικά αγωνίστηκαν, πόνεσαν, θυσιάστηκαν για την έλευση μιας καλλίτερης μέρας. Για έναν αιώνα σχεδόν πέτυχαν να βελτιώνουν λίγο-λίγο, μέρα με τη μέρα την θέση τους. Όμως τώρα πια η επέλαση των εταιρειών, που άρχισε από το 1970 περίπου (Ρήγκαν, Θάτσερ) παντού παίρνει πίσω ότι είχαν αναγκαστεί να παραχωρήσουν, τα "κεκτημένα" των εργαζομένων. Με οικονομικές κρίσεις κατευθυνόμενες από το ελεύθερα και ταχύτατα, εντός ωρών ή και λιγότερο αν κριθεί κερδοφόρο, κινούμενο χρηματιστηριακό κεφάλαιο επιβάλλονται πολιτικές λιτότητας, μνημόνια, αυξάνεται η ανεργία και εξ αυτής ο έλεγχος των εργαζομένων. Όταν κάποιος βρίσκεται σε κακή έως και άθλια οικονομική κατάσταση και προσπαθεί να επιβιώσει, τότε είναι αδύνατον να ενδιαφερθεί για οτιδήποτε άλλο. (Βλέπε Maslow (1943) stated that people are motivated to achieve certain needs, and that some needs take precedence over others (http://www.simplypsychology.org/maslow.html). Υπήρχαν κάποιοι που τα έχουν γράψει είκοσι χρόνια πριν (Noam Chomsky, Class Warfare, 1996, Οι έχοντες και οι μη κατέχοντες στην ελληνική έκδοση Καστανιώτη 1998), αλλά ακόμη και σήμερα αγνοούμε, οι περισσότεροι τι έχει πει. Στο κεφάλαιο "Πάρτε από αυτούς που έχουν ανάγκη και δώστε στους άπληστους" φωτίζει καταπληκτικά και ξεσκεπάζει τα περί χρέους, ιδιωτικοποιήσεων, οικονομική λιτότητα και τον ολοκληρωτισμό που επιβάλουν οι εταιρείες. Προτείνει και λύση: να συνειδητοποιήσουμε τις μορφές καταπίεσης που υπάρχουν. Μετά τα πάντα είναι δυνατά.
ReplyDelete