Μαθήματα ήττας ή πώς γίνεσαι καλός άνθρωπος.

Σε κάθε πτώση, απώλεια, ήττα υπάρχει και κάτι καλό. Εξανθρωπίζεσαι. 
Η νίκη, η επιτυχία, η ισχύς μπορεί να σε κάνουν απάνθρωπο. Να μη νιώθεις τον πόνο του άλλου, τα ζόρια του, τις αδυναμίες. Να απαιτείς από αυτόν δεξιότητες, για να τον εκτιμήσεις. Να γίνεσαι αυστηρός και απαιτητικός. Κι εφόσον δεν ικανοποιούνται οι απαιτήσεις σου, να γίνεσαι εύκολα τιμωρητικός, έως και κακός. Να απολύεις στη ψύχρα, να απαξιείς να απαντήσεις στον άλλο, να του μιλάς άσχημα, να τον ταπεινώνεις. Αυτές είναι συχνές παρενέργειες της ισχύος, που  σου δίνει η επιτυχία. 
Όταν, όμως, φας τα μούτρα σου κι εσύ με τη σειρά σου, τότε μπορεί να αναγνωρίσεις την ομοιότητά σου με τον "κοσμάκη", να συμπάσχεις μαζί του, έως και να ταυτίζεσαι. 
Ας πούμε, εκεί που πηγαίνεις καμαρωτός, καβάλα στο εγώ σου, καλπάζοντας προς την επιτυχία, σου έρχεται μια ξεγυρισμένη απόρριψη (φαλιρίζει ξαφνικά η επιχείρηση ή απολύεσαι ή κάπως την πατάς), τρως πόρτα και βγαίνεις χαμένος στο δρόμο. Περπατάς μουδιασμένος και μετά από λίγο κοιτάζεις τους ανθρώπους γύρω σου. Ξαφνικά βλέπεις ότι οι περισσότεροι είναι "κοσμάκης", σαν κι εσένα. Τα νήματα της καρδιάς σου ξεδιπλώνονται και ένα ζεστό πλεκτό οικειότητας σε συνδέει με τους άλλους, σαν αγκαλιά. Χαλαρώνεις και περπατάς πιο ανακουφισμένα. Η αγάπη, ναι, η αγάπη, όχι η ισχύς, είναι η λύση.