Όλοι οι Έλληνες δεν είναι ένα πράγμα. Ούτε οι Γερμανοί είναι. Ούτε οι Ρώσοι.
Ούτε οι Αμερικάνοι. Κανένα έθνος δεν αποτελείται από έναν μόνο ανθρωπότυπο, έστω κι αν τα άτομα που το συνιστούν
μοιράζονται κάποια κοινά πράγματα, όπως τη γλώσσα, τον τόπο, την ιστορία του.
Βέβαια, κάποια ανθρωπολογικά ή πολιτισμικά χαρακτηριστικά μπορεί να είναι
συχνά σε κάθε έθνος και να το χαρακτηρίζουν προς τα έξω, αλλά αυτό συμβαίνει μάλλον
επιφανειακά. Όποιος το ψάξει θα δει ότι αυτοί
οι χαρακτηρισμοί δεν αντιπροσωπεύουν πραγματικά ένα έθνος και δεν εκφράζουν ποτέ
το σύνολό του. Ούτε όλοι οι Γερμανοί είναι ψυχροί υπολογιστές, ούτε οι
Αμερικάνοι τσιχλόφουσκοι ιμπεριαλιστές, ούτε οι Ρώσοι αντιευρωπαίοι πουτινιστές.
Και, βέβαια, ούτε οι Έλληνες είναι όλοι λαμόγια.
Το ότι η λαμογιά συχνάζει στο ελληνικόν έθνος και το ρεζίλεψε διεθνώς, όταν
έσκασε η φούσκα του χρέους, είναι ένα αναπόφευκτο ιστορικό γεγονός, γνωστό τοις
πάσι. Ακόμη και σε απομονωμένες χώρες της Αφρικής το έχουν μάθει. Θα πάρει πολύ
καιρό και πολλή προσπάθεια να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις του. Το σκάσιμο όμως της
φούσκας αποκάλυψε και μια άλλη πλευρά του έθνους πολύ χειρότερη, που κινδυνεύει
να το χαρακτηρίσει.
Είναι η πλευρά που εκφράστηκε με τις κρεμάλες των «αγανακτισμένων», με το να
καεί το μπουρδέλο η βουλή, να καεί και η Marfin, να τα κάνουμε
όλα πουτάνα, βρυχώντας εθνικούς ύμνους και κυνηγώντας με λάβαρα και αγιαστούρες
όποιον τολμήσει να μιλήσει για Ευρώπη, πολιτισμό, διάλογο με γείτονες και
συζήτηση με πολιτικούς αντίπαλους. Μόνο φανατισμός, καφρίλα και ξύλο εν ονόματι
του Έθνους, με το Ε κεφαλαίο (ή της Αναρχίας, με το κεφαλαίο Α σε κύκλο και
φυτίλι να τα κάψουμε όλα).
Πρόκειται για έναν κοινωνικο-πολιτικό χουλιγκανισμό που κατέβηκε από τις κερκίδες
του ακρο-δεξιού (ή ακρο-αριστερού) περιθωρίου στο γήπεδο και θέλει να κερδίσει
το παιχνίδι με τη βία. Αυτές οι ακραίες πτυχές υπήρχαν πάντα, όπως και υπάρχουν
σχεδόν σε όλες τις δημοκρατίες. Το καινούργιο στην Ελλάδα είναι ότι έχουν αποκτήσει
μεγάλη δύναμη και έχουν βγει για τα καλά από το περιθώριο, όπου φώλιαζαν στη
διάρκεια της μεταπολίτευσης.
Δεν είναι μόνο τα στρατευμένα χρυσαύγουλα, δεν είναι μόνο οι κουκουλοφόροι
που βανδαλίζουν, δεν είναι μόνο τα χουλιγκάνια που τα καίνε, είναι και όλοι
αυτοί και αυτές που τους επικροτούν, τους παρακινούν, τους υποστηρίζουν και τους
τροφοδοτούν με φανατισμό, μίσος, βαρβαρότητα, βλακεία και τύφλα. Και όλοι αυτοί
είναι πολλοί!!
Όποιος διαβάσει τα σχόλια που γράφονται από αυτούς στα social media μετά την επίθεση στον Μπουτάρη θα τρομάξει με το
μέγεθος του πλήθους και της καφρίλας. Αυτοί όλοι μαζί απαρτίζουν το ανθρωπότυπο του «Ελληναρά», που απειλεί
να κυριαρχήσει στο σύνολο των Ελλήνων και να τους χαρακτηρίσει σαν έθνος.
(Εδώ ακριβώς είναι που η ακρο-αριστερή εκδοχή της καφρίλας μπαίνει σε
παρένθεση διότι είναι μικρότερη σε αριθμό και δεν αποτελεί πλειοψηφικό ρεύμα. Παραμένει
περιθωριακή έστω και αν έχει μεγάλη «δύναμη πυρός» και μπορεί να γκετοποιεί μια
ολόκληρη περιοχή όπως τα Εξάρχεια - το κάνουν, άλλωστε, και οι αθίγγανοι στα Λιόσια.
Επειδή είναι λίγοι σε αριθμό δεν απειλούν να χαρακτηρίσουν τους Έλληνες και δεν
θα τους συμπεριλάβουμε σε αυτήν την επείγουσα εθνολογική ανάλυση. Χρήζουν
ιδιαίτερης κατάταξης - και πάταξης).
Το πλήθος των Ελληναράδων φάνηκε καθαρά στην επίθεση εναντίον του Μπουτάρη,
μέσα από όλους αυτούς που την
υποστήριξαν. Αυτή η επίθεση σηματοδοτεί το τέλος των ψευδαισθήσεων. Τραβάει μια
κουρτίνα και δείχνει το μέγεθος του αποστήματος. Πρόκειται για μια συμπαγή μάζα,
για έναν κακοήθη όγκο που αυξάνεται σαν καρκίνος και απειλεί να κυριαρχήσει στην
Ελλάδα, διαλύοντας τις αντιστάσεις του ανοσοποιητικού της.
Η επίθεση στον Μπουτάρη αποτελεί μιαν οριακή στιγμή, που τραβάει μια
διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε εμάς και αυτούς. Αν τους αφήσουμε, θα
κυριαρχήσουν, θα μας χαρακτηρίσουν σαν σύνολο και θα μας κάνουν να τρομάξουμε
με τους εαυτούς μας.
Έλληνες ή Ελληναράδες; Πάρτε θέση!
