Τριγυρίζοντας στον "δήμο", βλέπω κόσμο, ακούω απόψεις, εκτιμώ κρίσεις, μαθαίνω νέα, ζυγίζω ατομικά εκτοπίσματα, αντιλαμβάνομαι προσωπικές προοπτικές, μεταλαμβάνω κοινών αντιλήψεων και πρακτικών τα οποία στο σύνολο τους απέχουν κατά πολύ από αυτό που βλέπω να εκφράζεται δημόσια ως πολιτικός λόγος ή πολιστική έκφραση.
Ο δημόσιος πολιτικός λόγος είναι πολύ πιο αχρείος από την "μέση πολιτική σκέψη" που βλέπω να ισχύει μεταξύ του κόσμου. Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις είναι πολύ πιο καχεκτικές από την μέση πολιτισμική προδιάθεση (οι ψυχαγωγικές εκδηλώσεις είναι πιο γελοίες, οι καλλιτεχνικές πιο νοσηρές, οι μουσικές πιο φτηνιάρικες, οι τηλεοπτικές πιο χυδαίες).
Τι συμβαίνει και προκύπτει αυτή η αναντιστοιχία; Υποθέτω ότι η αποστασιοποίηση πολλών από την δημόσια έκφραση και η εγκατάλειψή της σε θρασείς και αδαείς, πρέπει να ευθύνεται εν πολλοίς για αυτό το αποτέλεσμα.
Όταν απέχουμε από την πολιτική και την αφήνουμε ελεύθερη στους πολιτικάντηδες, έχουμε ως αποτέλεσμα τον υποβιβασμό του πολιτικού λόγου σε ένα επίπεδο κατώτερο του μέσου όρου. Όταν αφήνουμε τη χυδαιότητα των τηλε-πανελ να ξερνάει ανεμπόδιστη στα σαλόνια μας, έχουμε έναν εμμετικό δημόσιο λόγο. Όταν χειροκροτάμε συμβατικά άθλια θεάματα αυτά επιβάλλονται ως αριστουργήματα.
Η συμμετοχή μας στα κοινά, η παρέμβασή μας στα δρώμενα και η προσωπική μας έκφραση θα μπορούσε να διορθώσει αυτήν την αναντιστοιχία, αρκεί να μην φοβόμαστε να αντιπαρατεθούμε με τα ισχύοντα, ακόμη κι αν νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι. Δεν είμαστε.
Ο δημόσιος πολιτικός λόγος είναι πολύ πιο αχρείος από την "μέση πολιτική σκέψη" που βλέπω να ισχύει μεταξύ του κόσμου. Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις είναι πολύ πιο καχεκτικές από την μέση πολιτισμική προδιάθεση (οι ψυχαγωγικές εκδηλώσεις είναι πιο γελοίες, οι καλλιτεχνικές πιο νοσηρές, οι μουσικές πιο φτηνιάρικες, οι τηλεοπτικές πιο χυδαίες).
Τι συμβαίνει και προκύπτει αυτή η αναντιστοιχία; Υποθέτω ότι η αποστασιοποίηση πολλών από την δημόσια έκφραση και η εγκατάλειψή της σε θρασείς και αδαείς, πρέπει να ευθύνεται εν πολλοίς για αυτό το αποτέλεσμα.
Όταν απέχουμε από την πολιτική και την αφήνουμε ελεύθερη στους πολιτικάντηδες, έχουμε ως αποτέλεσμα τον υποβιβασμό του πολιτικού λόγου σε ένα επίπεδο κατώτερο του μέσου όρου. Όταν αφήνουμε τη χυδαιότητα των τηλε-πανελ να ξερνάει ανεμπόδιστη στα σαλόνια μας, έχουμε έναν εμμετικό δημόσιο λόγο. Όταν χειροκροτάμε συμβατικά άθλια θεάματα αυτά επιβάλλονται ως αριστουργήματα.
Η συμμετοχή μας στα κοινά, η παρέμβασή μας στα δρώμενα και η προσωπική μας έκφραση θα μπορούσε να διορθώσει αυτήν την αναντιστοιχία, αρκεί να μην φοβόμαστε να αντιπαρατεθούμε με τα ισχύοντα, ακόμη κι αν νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι. Δεν είμαστε.
No comments:
Post a Comment