"Αν ήμουν πλούσιος"

Είναι ένα παιχνίδι της σκέψης που έκανα από παιδί παραμονές πρωτοχρονιάς με το κρατικό λαχείο που ήταν παράδοση να παίρνουμε στην οικογένεια. Συνέχισα να παίρνω το πρωτοχρονιάτικο λαχείο στα φοιτητικά μου χρόνια μέχρι που αποφάσισα τη στατιστική του απιθανότητα. Δεν σταμάτησα, όμως, να παίζω αυτό το παιχνίδι της σκέψης, σαν καθαρή υπόθεση εργασίας:
Τι θα έκανα αν ήμουν πλούσιος;
Μιλάμε για πολύ πλούσιος, τόσο που να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Αυτό ήταν άλλωστε το αντικείμενο του παιχνιδιού: η νοητή απελευθέρωση της επιθυμίας. Να καταλάβω τι θέλω πραγματικά, ανεξάρτητα από την οικονομική μου κατάσταση.

Η κατάστασή μου, όπως και των περισσότερων, δεν διακρίνεται από τις πλουσιοπάροχες ευκαιρίες της. Συμβαίνει μάλλον το αντίθετο.
Οι πιο πολλοί αντιμετωπίζουμε δυσκολίες που μπορεί να μας εγκλωβίσουν και να χάσουμε την προοπτική μας. Να τρέχουμε πίσω από την επόμενη προθεσμία του δανείου μας και να ονειρευόμαστε τραπεζοθυρίδες, ενώ είχαμε άλλα όνειρα στη ζωή, που τώρα έχουμε ξεχάσει.

Η ζωή, όμως, χωρίς «όνειρο» δεν έχει πυξίδα. Γινόμαστε έρμαιο των καταστάσεων, χάνουμε τον εαυτό μας και πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, ανήμποροι να ανοίξουμε πανιά, αφού δεν ξέρουμε πού πάμε.

Η αντιξοότητα που αντιμετωπίζουμε είναι συχνά τέτοια που μόνο με ένα άλμα της σκέψης μπορούμε να βγούμε από αυτήν, να φανταστούμε κάτι άλλο, μιαν άλλη πραγματικότητα, με εμάς, ας πούμε, πλούσιους, αποδεσμευμένους από τη μέγγενη, για να (ξανα)βρούμε τι θέλουμε πραγματικά.

Όσο κι αν είναι εξωπραγματικό αυτό το παιχνίδι της σκέψης, άλλο τόσο βοηθάει να χαράξουμε ρότα μέσα στην αντίξοη πραγματικότητα και να πάρουμε μια πορεία που να μας κρατάει κοντά στον εαυτό μας, αντί να μας απομακρύνει από αυτόν.
Προφανώς, δεν θα καταφέρουμε παρά ελάχιστα από αυτά που «ονειρευόμαστε», αλλά έστω κι αυτό το λίγο θα είναι μέρος του «ονείρου» μας και θα είναι όλο δικό μας.