παύση προς απόλαυση

Είναι η δεύτερη κόρη που μεγαλώνω κι ακόμη να πιάσω το νόημα. Η πρώτη πάει ήδη στην 9η τάξη (Γ’ Γυμνασίου για την Ελλάδα) και δεν έχω καταλάβει πότε έγινε αυτό. Πότε ήταν που την πήγαινα από το χέρι στον παιδικό, όπως πάω τώρα τη μικρή. Έχω και με αυτήν τώρα τις ίδιες έγνοιες όπως είχα με την άλλη στην ηλικία της. Να πλένει τα δόντια της καλά, να μάθει ποδηλατάκι, να φτιάξει το πρώτο της παζλ, να μιλάει και Ελληνικά, κλπ. Θα τα κάνει όλα αυτά και θα είναι ήδη στο δημοτικό, όταν θα θέλω να της μάθω να γράφει στα Ελληνικά, που θα γίνει κι αυτό με τη σειρά του, για να πάει μετά στο γυμνάσιο και να έχω τις ίδιες έγνοιες όπως τώρα με τη μεγάλη. Εντωμεταξύ, το μωρό που ήταν, δεν θα υπάρχει πια. Θα βλέπω φωτογραφίες και θα το νοσταλγώ, όπως νοσταλγώ την παιδική ηλικία της μεγάλης μου κόρης. Δεν την έζησα αρκετά, αν και ήμουν συνέχεια μαζί της. Γιατί συνέβη αυτό;
Κοιτούσα το μέλλον της, να την ετοιμάσω για το αύριο, και μου διέφευγε το παρόν της. Έπρεπε να σταματάω, να κάνω μεγάλες παύσεις, να εισπνέω βαθιά την παρουσία της. Έκανα παύσεις, αλλά ήταν σύντομες. Σταματούσα μόνο όταν κάτι από την παιδικότητά της με εντυπωσίαζε. Όχι για την ίδια την παιδικότητά της που θα έληγε σύντομα, όπως και η εφηβικότητα της μεγάλης μου κόρης θα λήξει εντός ολίγου, όπως και η ίδια μου η ζωή αργά ή γρήγορα.
Το ίδιο, λοιπόν, δεν θα έπρεπε να κάνω και για μένα, για τη γυναίκα μου, τους φίλους μου, τον κόσμο που αγαπώ και μπορώ να χαρώ, όσο είμαι καλά και υπάρχω; Να σταματάω και να χαίρομαι ό,τι έχω για όσο το έχω, αντί να θέλω κι άλλο;
Το ίδιο δεν θα έπρεπε να κάνουμε όλοι;