Ο κόσμος χρειάζεται σκέψη

 Βλέπω τους ανθρώπους που ξυπνάνε, παίρνουν το πρωινό τους και πάνε στη δουλειά τους, ενώ εγώ ξυπνάω, κάνω τον καφέ μου και γράφω. Γράφω για αυτούς και για μένα, για τον κόσμο μας. Σκέφτομαι πώς ο κόσμος μας θα μπορούσε να γίνει καλύτερος και πώς η δουλειά των ανθρώπων θα συντελούσε αποτελεσματικότερα σε αυτό.

Ο λόγος που με έχει κάνει να ασχολούμαι με αυτό είναι η διαπίστωση που έκανα από μικρός ότι το τελικό προϊόν όλων αυτών των καθημερινών εργασιών των ανθρώπων ήταν κατώτερο του αναμενόμενου. Έβλεπα ανθρώπους να σκίζονται στη δουλειά και στο τέλος να πλουτίζουν κάποιοι λίγοι.

Η πολύ δουλειά έφερνε κάποια σχετική καλυτέρευση στις συνθήκες των εργαζομένων, όμως η γενικότερη κοινωνική συνθήκη δεν άλλαζε ανάλογα. Η αδικία και η ανισότητα ήταν πάντα εκεί. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάποιος έπρεπε να ασχοληθεί με αυτό, γιατί το να κάνεις απλά τη δουλειά σου φαίνεται ότι δεν αρκεί.

Η ενασχόληση με ζητήματα γενικής φύσεως χρειάζεται ανθρώπους που τους απασχολούν έντονα και τα κάνουν αντικείμενό τους. Εγώ ήμουν ένας από αυτούς. Δεν μπορούσα να αρκεστώ στο μερικό, με απασχολούσε το γενικό. Ήμουν της θεωρητικής κατεύθυνσης. Αυτή όμως δεν εκτιμιόταν ιδιαίτερα τότε, όπως ούτε και τώρα.

Η θεωρία εκλαμβάνεται ως κάτι ασθενικό μπροστά στην αδρότητα της πράξης, η οποία ανταμείβεται επίσης αδρά, αντίθετα με τα «λόγια του αέρα» των ανθρώπων της θεωρίας. Αυτοί δεν θεωρούνται επαγγελματίες, δεν κάνουν περιουσίες, δεν έχουν μπίζνες πλαν και αυτό δεν εκτιμάται ιδιαίτερα σε ένα κόσμο που έχει θεοποιήσει τις μπιζνες.

Έτσι, έχουν εκπέσει οι ανθρωπιστικές σπουδές και θέλουν να τις συνδέσουν με την επιχειρηματικότητα για να τις δώσουν υπόσταση. Λες και έχει λυθεί το γενικό και δεν έχει πλέον νόημα να ασχολούμαστε με αυτό. Μόνο το ειδικό, το πρακτικό και το συγκεκριμένο. Να σηκώνεσαι, να παίρνεις το πρωινό σου και να πηγαίνεις στη δουλειά.

Έλα, όμως, που δεν πείθομαι. Δεν μου πάει γιατί ξέρω ότι κάπου χάνει το πράμα. Ειδικά από τη στιγμή που έκατσα να το σκεφτώ και βρήκα κάποια αίτια και κάποιες λύσεις. Από τότε δεν μπορώ να ησυχάσω. Ξυπνώ το πρωί και πιάνω αμέσως δουλειά. Ναι, δουλειά. Δεν ξέρω αν θα βγει κάτι από αυτήν, αλλά τη θεωρώ τη πιο σημαντική από όσες έχω κάνει ως τώρα.

Το ίδιο θέλω να πω και όσους ασχολούνται με το γενικό. Κάνετε κάτι πολύ σημαντικό, μην πτοείστε. Βγείτε μπροστά και διεκδικείστε τη θέση που σας αξίζει στον κόσμο.

Ο κόσμος χρειάζεται σκέψη!