Σε ό,τι κι αν κάνω, λαμβάνω πρώτα υπόψη το καλό των παιδιών μου. Αυτό υπηρετώ πρωτίστως και μετά κανονίζω τα υπόλοιπα. Γιατί, όμως, βάζω κατά προτεραιότητα τα δικά μου παιδιά και όχι άλλα; Γιατί αυτή η εύνοια;
Φαίνεται σαν φυσική παρόρμηση που τη βλέπουμε παντού στη φύση, όπου όλα τα ζώα υπερασπίζονται τα παιδιά τους πάνω απ όλα. Σε τι εξυπηρετεί, όμως, την ανθρωπότητα αυτή η ενστικτώδης συμπεριφορά και κατά πόσο συμβάλλει στην ευνοιοκρατία; Σε ποιο βαθμό ευθύνεται για την αδικία και την ανισότητα; Κατά πόσο ελήφθη υπόψη στα σοσιαλ-χριστιανικά οράματα και άλλες υποσχετικές ιδεολογίες; Πώς θα μπορούσε να ενταχθεί στο πανανθρώπινο αίτημα για μια δίκαιη κοινωνία;
Νομίζω ότι απλές ερωτήσεις σαν κι αυτή θα βοηθούσαν σε πιο στέρεα αφηγήματα για τα ανθρώπινα πράγματα.
Οι μεγάλες αφηγήσεις φαίνεται να κατάρρευσαν γιατί αγνόησαν το απλό και στοιχειώδες στις μεγαλεπίβολες συνθέσεις τους.
No comments:
Post a Comment