Ως προς το θέμα της εθελοτυφλίας (το οποίο ανάφερα για όσους αρνούνται να δουν την επιθετικότητα του Ισραήλ), έχω να πω ότι ανάλογη άρνηση να δω την πραγματικότητα έχω πάθει πρόσφατα κι εγώ σε προσωπικό επίπεδο. Από αυτό κατάλαβα ότι δεν θέλουμε να δούμε πράγματα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας επειδή μεσολαβούν συναισθηματικές ανάγκες που αλλοιώνουν την αντιληπτική μας ικανότητα και την κριτική μας σκέψη.
Πίσω από τις αλλοιώσεις του έλλογου νου κρύβεται η αγωνία μας να ενωθούμε με ό,τι μας δίνει την αίσθηση της αγκαλιάς, της ταύτισης, του ανήκειν, ακόμη κι αν αυτό είναι ένα ψέμα.
Σε ποιο ψέμα τσιμπάει ο καθένας αφορά τη δεινότητα και την ανάπτυξη της κριτικής του σκέψης. Μπορεί κάποιοι να τσιμπάνε με τα πιο χονδροειδή ψέμματα, να υιοθετούν συνωμοσιολογίες, να πιστεύουν σε θαύματα της Παναγίας κλαίουσας ή να τραμπίζουν σαν βλαμμένα αμερικανάκια. Κάποιοι άλλοι να πιστεύουν ότι φταίνε τα ζώδια γιατί δεν πήγε καλά η σχέση τους ή ότι φταίει η Μέρκελ γιατί η Ελλάδα έφτασε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Μέχρι που φτάνουμε σε πιο λεπτές αποχρώσεις της αυταπάτης. Όλοι κάπου την πατάμε. Αρκεί να μην την πατάμε πολύ άσχημα και να μην πατάμε επί πτωμάτων για να αποδείξουμε την αλήθεια των ισχυρισμών μας.
