Σε φάσεις κρίσης, που μου 'ρχεται να τα τινάξω όλα στον αέρα, να πάρω τα βουνά, να αρχίσω το αντάρτικο, να χαθώ σε ξένες χώρες, να πάω σε φυλές, να περάσω στην παρανομία, να γίνω προφήτης, αλήτης, κηπουρός, ψαράς, διασώστης προσφύγων, λαθρέμπορας, επαναστάτης, κήρυκας της αλήθειας, να τα πω όλα έξω από τα δόντια, να κάνω ο,τι μου κατέβει, να ζήσω οριακά σαν τις τελευταίες μέρες μου σε αυτόν τον κόσμο κι ας πεθάνω, συνειδητοποιω ότι είμαι μπαμπάς, ότι έχω δύο παιδιά που θα έδινα τη ζωή μου για αυτά και ότι το καλό τους είναι πάνω από όλα, πάνω από εμένα κι όσα μου έρχεται να κάνω "στην τρέλα μου απάνω" .
ΥΓ1. Υποθέτω κάτι ανάλογο συμβαίνει με όσους έχουν παιδιά.
ΥΓ2. Αναρωτιέμαι γιατί όσοι δεν έχουν, δεν κάνουν αυτά που θα κάναμε εμείς αν δεν είχαμε. Θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν με επαναστατική "τρέλα" τον κόσμο μας, να καλύψουν την απουσία μας από τα μεγάλα οράματα, να υλοποιήσουν το δικό μας ανέφικτο.
No comments:
Post a Comment