το ιδεατό του ζεύγους

Πιστεύω ότι υπάρχει μέσα μας ένα ιδεατό του έρωτα, του ζεύγους, της οικογένειας, βάσει του οποίου μετράμε την απόκλισή μας στην πράξη. Όταν συμβαίνει ιδέα και πράξη να ταυτίζονται, νιώθουμε ευτυχείς. Η ευτυχία (ή ευφορία, όπως προτιμώ να λέω) είναι η ψυχολογική επικύρωση της ταύτισής μας, ενώ η δυσφορία δείχνει την απόκλισή μας. Δεν ξέρω πώς ακριβώς προκύπτει αυτό το ιδεατό, αλλά δεν νομίζω ότι είναι εμπειρικό. Βλέπεις παιδιά από διαλυμένες οικογένειες και δυστυχισμένους γάμους να μεγαλώνουν και να ζητούν το μερίδιό τους στη "γαμήλια ευτυχία" όπως όλοι. Όχι ότι ο "γάμος" είναι υποχρεωτικό ζητούμενο για όλους, αλλά όταν εμπλεκόμαστε σε γαμήλιες σχέσεις έρωτα, ζευγαρώματος και οικογένειας, τότε ενεργοποιείται το ανάλογο ιδεατό τους.