Εθελοτυφλία

Ως προς το θέμα της εθελοτυφλίας (το οποίο ανάφερα για όσους αρνούνται να δουν την επιθετικότητα του Ισραήλ), έχω να πω ότι ανάλογη άρνηση  να δω την πραγματικότητα έχω πάθει πρόσφατα κι εγώ σε προσωπικό επίπεδο. Από αυτό κατάλαβα ότι δεν θέλουμε να δούμε πράγματα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας επειδή μεσολαβούν συναισθηματικές ανάγκες που αλλοιώνουν την αντιληπτική μας ικανότητα και την κριτική μας σκέψη. 

Πίσω από τις αλλοιώσεις του έλλογου νου κρύβεται η αγωνία μας να ενωθούμε με ό,τι μας δίνει την αίσθηση της αγκαλιάς, της ταύτισης, του ανήκειν, ακόμη κι αν αυτό είναι ένα ψέμα. 

Σε ποιο ψέμα τσιμπάει ο καθένας αφορά τη δεινότητα και την ανάπτυξη της κριτικής του σκέψης. Μπορεί κάποιοι να τσιμπάνε με τα πιο χονδροειδή ψέμματα, να υιοθετούν συνωμοσιολογίες, να πιστεύουν σε θαύματα της Παναγίας κλαίουσας ή να τραμπίζουν σαν βλαμμένα αμερικανάκια. Κάποιοι άλλοι να πιστεύουν ότι φταίνε τα ζώδια γιατί δεν πήγε καλά η σχέση τους ή ότι φταίει η Μέρκελ γιατί η Ελλάδα έφτασε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Μέχρι που φτάνουμε σε πιο λεπτές αποχρώσεις της αυταπάτης. Όλοι κάπου την πατάμε. Αρκεί να μην την πατάμε πολύ άσχημα και να μην πατάμε επί πτωμάτων για να αποδείξουμε την αλήθεια των ισχυρισμών μας.

Η αρχή της δημιουργίας

Ξυπνάω, ασαφείς σκέψεις, απροσδιόριστες αισθήσεις, απόηχοι αισθημάτων, σκιές ονείρων, αναμνήσεις της χθεσινής βραδιάς, μέρας, εβδομάδας, χρόνου, ζωής, ειδήσεις, γεγονότα, υποχρεώσεις, αγωνίες, πόθοι στο μυαλό μου ψάχνουν τη θέση τους, να μπουν σε μια σειρά, να ενταχθούν σε κάποιο σχέδιο, νόημα, σκοπό, να τακτοποιηθούν, οργανωθούν κι από το χάος να αρχίσουν να διαφαίνονται οι πρώτες μορφές, η αρχή της δημιουργίας

περί της μεθόδου #1

Ξυπνάω το πρωί, πλένομαι, πίνω καφέ και βάζω τις σκέψεις μου σε τάξη, στο σημειωματάριό μου. Το βαρύ της νύχτας φεύγει, αισθήματα σκοτεινά ξαλαφραίνουν, μπερδεμένες εικόνες ξεδιαλύνονται κι όλα μπαίνουν σε μια σειρά καθώς ξαναβρίσκω σιγά σιγά τη σύνδεσή μου με το γίγνεσθαι των πραγμάτων. Εκεί κάπου εντοπίζω ένα μέρος για μένα, τι είναι αυτό που μου αναλογεί, πώς να το διαπραγματευτώ, τι να κάνω. Ετσι, λοιπόν, το πιάνω κάθε πρωί, πάλι από την αρχή και συνεχίζω, χωρίς να πτοούμαι από πρόσκαιρες ήττες, αποτυχίες και απώλειες. Μαθαίνω και προχωράω. Δυνατός ξανά, κι όσο πάει.

Πριν συνεχίσω όμως και σήμερα στο έργο μιας ακόμη μέρας, νομίζω ότι το πιο χρήσιμο θα ήταν να προτείνω αυτή τη μέθοδο επανεκκίνησης για όσους έχουν πολλά που τους παιδεύουν, αλλά έχουν και κάτι να πουν για όλα αυτά, κι άλλα τόσα να κάνουν. 

τα δικά μου παιδιά

Σε ό,τι κι αν κάνω, λαμβάνω πρώτα υπόψη το καλό των παιδιών μου. Αυτό υπηρετώ πρωτίστως και μετά κανονίζω τα υπόλοιπα. Γιατί, όμως, βάζω κατά προτεραιότητα τα δικά μου παιδιά και όχι άλλα; Γιατί αυτή η εύνοια;

Φαίνεται σαν φυσική παρόρμηση που τη βλέπουμε παντού στη φύση, όπου όλα τα ζώα υπερασπίζονται τα παιδιά τους πάνω απ όλα. Σε τι εξυπηρετεί, όμως, την ανθρωπότητα αυτή η ενστικτώδης συμπεριφορά και κατά πόσο συμβάλλει στην ευνοιοκρατία; Σε ποιο βαθμό ευθύνεται για την αδικία και την ανισότητα; Κατά πόσο ελήφθη υπόψη στα σοσιαλ-χριστιανικά οράματα και άλλες υποσχετικές ιδεολογίες; Πώς θα μπορούσε να ενταχθεί στο πανανθρώπινο αίτημα για μια δίκαιη κοινωνία; 

Νομίζω ότι απλές ερωτήσεις σαν κι αυτή θα βοηθούσαν σε πιο στέρεα αφηγήματα για τα ανθρώπινα πράγματα. 

Οι μεγάλες αφηγήσεις φαίνεται να κατάρρευσαν γιατί αγνόησαν το απλό και στοιχειώδες στις μεγαλεπίβολες συνθέσεις τους.

ηθική αξιολόγηση ταινιών

Είναι η ηθική αξιολόγηση μιας ταινίας ασήμαντη μπρος στην αισθητική της αξιολόγηση; Μπορούμε να θεωρούμε άξια μια ταινία μόνο και μόνο για την τεχνική ή αισθητική της αρτιότητα και τη φορμαλιστική της επιδεξιότητα, χωρίς να εξετάζουμε τον ηθικό της αντίκτυπο; Χωρίς να βλέπουμε αν καλλιεργεί το φόβο, αν ποντάρει στα κόμπλεξ μας, αν σπεκουλάρει πάνω στη διέγερση της αδρεναλίνης για κρατήσει το ενδιαφέρον μας ερεθίζοντας τον αμφιβληστροειδή χωρίς να έχει τίποτε να πει, πέρα από το να αναπαράγει το κενό στη διαπασών; 

Μπορούμε να αποτιμούμε ένα έργο τέχνης αγνοώντας το ηθικό του αποτύπωμα;

όπου δίνουμε τον χρόνο μας

Όπου δίνουμε τον χρόνο μας,

εκεί υπάρχουμε.

Στις σύγχρονες κοινωνίες της επιτάχυνσης, που όλοι και όλα τρέχουν, οι επιλογές που κάνει ο καθένας για να διαθέσει τον λιγοστό χρόνο του, διαμορφώνουν τη ζωή του.

Εντωμεταξύ, η ζωή περνάει και δεν έχει μετά. Ό,τι αφήνουμε για αργότερα, μπορεί να μην έρθει ποτέ. 

πόσο μετράω

Την ύπαρξή μου τη μετράω με το πόσο καλό έχω κάνει κι αν αφαιρώντας το κακό που προκάλεσα μένει κάτι.