επαναξιολόγηση

Ο κόσμος διαμορφώνεται από τους νικητές, αυτούς που τα καταφέρνουν, που πάνε μπροστά, δημιουργούν, διακρίνονται, ηγούνται. Αν δούμε το γενικό αποτέλεσμα και το προς τα πού πάει σήμερα ο κόσμος μας, διαπιστώνουμε ένα προβληματάκι που γεννάει δεύτερες σκέψεις. Μήπως οι επιτυχημένοι δεν αξίζουν τα πρωτεία; Μήπως οι loosers θα τα κατάφερναν καλύτερα; Μήπως χρειάζεται να επαναξιολογήσουμε τα αξιολογικά μας κριτήρια;

Ασύμμετρα χτυπήματα, καθαρό κακό.

Αυτό που έκανε η Χαμάς στις 7. Οκτωβρίου δεν δικαιολογείται από καμία ιστορία καταπίεσης των Παλαιστινίων. Αυτό που έκανε (και κάνει) το Ισραήλ στη Γάζα δεν δικαιολογείται από τις 7. Οκτωβρίου. Αμφότερα είναι ασύμμετρα χτυπήματα υπερβάλουσας βίας. Ο καθένας έχει να λέει για τον άλλο που τον προκάλεσε, όμως η ασυμμετρία της αντίδρασης δεν χωράει καμία δικαιολογία. Μοιάζει με βιασμό γυναίκας επειδή προκάλεσε. Καθαρό παράδειγμα η επίθεση των Ρώσων στην Ουκρανία.

Πάντα υπάρχουν αιτίες ερεθισμού κάποιας αντίδρασης, όμως όταν αυτή υπερβαίνει την αλληλουχία αίτιου αιτιατού εισάγει την καθαρή βία κι αποτελεί ξεκάθαρο κακό που πρέπει να καταδικάζεται απερίφραστα.

Πώς όμως μπορούμε να μετράμε αυτήν την αλληλουχία αίτιου αιτιατού και να ξέρουμε πότε παραβιάζεται; Νομίζω ότι δεν είναι ακριβώς δική μας επιλογή. Αποτελεί μάλλον αισθητικό (και αισθητηριακό) φαινόμενο. Συνωνυμεί τη συμμετρία της φύσης και των άστρων. Αυτή μας διακατέχει γιατί κυβερνά τα πάντα ως ρυθμιστής της κοσμικού γίγνεσθαι, που γέννησε και εμάς. Οτιδήποτε παραβιάζει τη συμμετρία δράσης αντίδρασης που ρυθμίζει τον κόσμο μας είναι απόκοσμο, ξένο, εχθρικό. Το νιώθουμε ενστικτωδώς. Το βλέπω στα παιδιά. Μου το δείχνει καθημερινά η μικρή μου κόρη.

Οι αλλοιώσεις που υφιστάμεθα στην πορεία μπορεί να φθείρουν αυτήν την αίσθηση και να φτάνουμε στο σημείο να δικαιολογούμε την εισβολή στην Ουκρανία, την 7. Οκτωβρίου και την ισοπέδωση της Γάζας. Όσοι, όμως, έχουμε ακόμα "σώας τας φρένας" πρέπει να κρατήσουμε ψηλά όσο μπορούμε τον "χρυσού κανόνα" του μέτρου των πραγμάτων, εν ονόματι της ίδιας της ύπαρξής μας.

το ιδεατό του ζεύγους

Πιστεύω ότι υπάρχει μέσα μας ένα ιδεατό του έρωτα, του ζεύγους, της οικογένειας, βάσει του οποίου μετράμε την απόκλισή μας στην πράξη. Όταν συμβαίνει ιδέα και πράξη να ταυτίζονται, νιώθουμε ευτυχείς. Η ευτυχία (ή ευφορία, όπως προτιμώ να λέω) είναι η ψυχολογική επικύρωση της ταύτισής μας, ενώ η δυσφορία δείχνει την απόκλισή μας. Δεν ξέρω πώς ακριβώς προκύπτει αυτό το ιδεατό, αλλά δεν νομίζω ότι είναι εμπειρικό. Βλέπεις παιδιά από διαλυμένες οικογένειες και δυστυχισμένους γάμους να μεγαλώνουν και να ζητούν το μερίδιό τους στη "γαμήλια ευτυχία" όπως όλοι. Όχι ότι ο "γάμος" είναι υποχρεωτικό ζητούμενο για όλους, αλλά όταν εμπλεκόμαστε σε γαμήλιες σχέσεις έρωτα, ζευγαρώματος και οικογένειας, τότε ενεργοποιείται το ανάλογο ιδεατό τους.

Ισοσταθμιστική σκέψη

Έχω παρατηρήσει τις σκέψεις μου να αντιδρούν σε όσα μου συμβαίνουν με έναν τρόπο ισοσταθμιστικό, αλλάζοντας κάθε φορά σχήμα έτσι που να έρχομαι στα ίσα. Τις νιώθω να ρέουν μέσα μου όπως το υγρό στο αλφάδι των οικοδόμων, που λέγετε και spirit level στα αγγλικά (γιατί το υγρό είναι οινοπνευματώδες). Εγώ νιώθω το spirit σαν το πνεύμα μέσα μου που κρατάει το level μου σταθερό, κινούμενο και παίρνοντας σχήματα ανάλογα με τα περιστατικά. Αλλάζω απόψεις για μένα, τον κόσμο και τη στάση που πρέπει να κρατήσω για να μένω στα ίσα. Αυτή η ισοσταθμιστική λειτουργία της σκέψης είναι πιο καθοριστική από αυτά που σκέφτομαι τελικά. Αυτά αλλάζουν. Αυτή μένει σταθερή. Είναι η διανοητική σταθερά μου. Όπως και όλων φαντάζομαι. Ανεξάρτητα από το τι σκέφτεται ο καθένας, το σκέφτεται για να ισοσταθμιστεί μέσα του. 

Κάτσε καλά μπαμπά

Σε φάσεις κρίσης, που μου 'ρχεται να τα τινάξω όλα στον αέρα, να πάρω τα βουνά, να αρχίσω το αντάρτικο, να χαθώ σε ξένες χώρες, να πάω σε φυλές, να περάσω στην παρανομία, να γίνω προφήτης, αλήτης, κηπουρός, ψαράς, διασώστης προσφύγων, λαθρέμπορας, επαναστάτης, κήρυκας της αλήθειας, να τα πω όλα έξω από τα δόντια, να κάνω ο,τι μου κατέβει, να ζήσω οριακά σαν τις τελευταίες μέρες μου σε αυτόν τον κόσμο κι ας πεθάνω, συνειδητοποιω ότι είμαι μπαμπάς, ότι έχω δύο παιδιά που θα έδινα τη ζωή μου για αυτά και ότι το καλό τους είναι πάνω από όλα, πάνω από εμένα κι όσα μου έρχεται να κάνω "στην τρέλα μου απάνω" .

ΥΓ1. Υποθέτω κάτι ανάλογο συμβαίνει με όσους έχουν παιδιά.

ΥΓ2. Αναρωτιέμαι γιατί όσοι δεν έχουν, δεν κάνουν αυτά που θα κάναμε εμείς αν δεν είχαμε. Θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν με επαναστατική "τρέλα" τον κόσμο μας, να καλύψουν την απουσία μας από τα μεγάλα οράματα, να υλοποιήσουν το δικό μας ανέφικτο.

Η ισχύς των όπλων, ξανά μανά.

Αυτό που (ξανα)μαθαίνουμε από όσα βλέπουμε στη διεθνή σκηνή, από το πουτινικό τσαριλίκι ως το τραμπικό νταηλίκι, είναι ότι αυτό που μετράει (για ακόμη μια φορά) είναι η ισχύς των όπλων. 

Είναι θλιβερό να επανερχόμαστε σε πρωτόγονες καταστάσεις όπου πρέπει να κραδαίνουμε "ρόπαλα", αλλά είμαστε  αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων.

Ξαναγυρνάμε, λοιπόν, στα παλιά για να αντιμετωπίσουμε όσους θέλουν να μας γυρίσουν πίσω.

Θα χρειαστεί να αφήσουμε για λίγο τα προκεχωρημένα αιτήματά μας, να αμελήσουμε άλλα κρίσιμα ζητήματα της εποχής, για να αντιμετωπίσουμε τους ούγκανους που μας απειλούν.

Η ίδρυση ενός ισχυρού ευρωπαϊκού στρατού είναι πλέον όρος επιβίωσης. Η Ελλάδα κινδυνεύει περισσότερο από όλους, με τον Ερντογαν να απαιτεί το μισό Αιγαίο οσονούπω και τον Τραμπ να τον σιγοντάρει. 

Λυπάμαι που το λέω αλλά οι στρατιωτικές δαπάνες, πλέον, πρέπει να πάρουν τη μερίδα του λέοντος στην Ευρώπη (και το λέω εγώ που ήμουν ως τώρα στρατευμένος αντιμιλιταριστής). Αυτό θα έχει συνέπειες σε πολλούς τομείς, και πρώτα από όλα στους τομείς του πολιτισμού, που θα είναι οι πρώτοι που θα περικοπούν πανευρωπαϊκά. Κάντε τα κουμάντα σας.

Μετα-τραμπικές γεω-πολιτικές εξελίξεις

1. Ολα φαίνεται να δουλεύουν υπέρ της Κίνας. Η επιθετικότητα του Τραμπ προς τις άλλες χώρες της Δύσης θα τις κάνουν να πλησιάσουν την Κίνα, ακόμη και να συμπαραταχθούν μαζί της, για να αντιμετωπίσουν τις ΗΠΑ, που αναδεικνύονται σε σοβαρή απειλή.

Η "Δύση" ως σύνολο δημοκρατικών χωρών (με αρχές βασισμένες στον διαφωτισμό) σαμποτάρεται εκ των έσω, με την άνοδο του τραμπικού νεοφασισμού στην εξουσία των ΗΠΑ. Οι προσπάθειες εξάπλωσης του τραμπισμού θα την υπονομεύσουν περαιτέρω, επιτρέποντας στην Κίνα να παίξει ηγετικό ρόλο και να αναδειχθεί σε παγκόσμια υπερδύναμη.

2. Κάποια στιγμή, μοιραία, η Κίνα θα ασκήσει αυτή τη δύναμη για να κυριαρχήσει παγκοσμίως ερχόμενη σε πολεμική σύγκρουση με τις ΗΠΑ.

Εγώ λέω, λοιπόν, να αφήσουμε τους τραμποΑμερικάνους μόνους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα (αφού κλώσισαν το αυγό του φασισμού) κι εμείς οι υπόλοιποι "Δυτικοί" να κάνουμε τα κουμάντα μας, φτιάχνοντας μια νέα δημοκρατική συμμαχία, χωρίς τις ΗΠΑ.

Η Ε. Ε. πρέπει να πάρει πρωτοβουλία ένωσης με Μεγάλη Βρετανία, Καναδά, δημοκρατική Λατινική Αμερική, Αυστραλία, δημοκρατική Ασία και όλες τις φίλιες δυνάμεις εντός εκτός και επί ταύτα, για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της, εσωτερικούς και εξωτερικούς, και τον Πούτιν εξ Ανατολών και τον Τραμπ εκ Δυσμάς.

3. Οι δημοκρατικές δυνάμεις στην Ε.Ε. πρέπει να ενωθούν για να αντιμετωπίσουν την άνοδο της ακροδεξιάς (που θα ενισχυθεί τώρα με τον Τραμπ), φτιάχνοντας ένα ευρύ δημοκρατικό μέτωπο, πέρα από επιμέρους διαφορές. Ελπίζω να το καταλάβουν έγκαιρα, πριν είναι πολύ αργά.

3α. Στην Ελλάδα πρέπει να υπάρξουν συνέργειες ώστε να μη βρεθούμε με συγκυβέρνηση στην οποία συμμετέχει ο Βελόπουλος. Ελπίζω να καταλαβαίνουν τον κίνδυνο οι Πασοκοι.

3β. Στη Γαλλία ελπίζω να βγουν οι αλχημείες της νέας κυβέρνησης και να υπάρξει σταθερότητα που θα κρατήσει μακριά τη Λεπέν από την εξουσία.

3γ. Στη Γερμανία, δυστυχώς, επίκειται κυβερνητική αστάθεια, εφόσον βγει ο Merz καγκελάριος. Οι τελευταίοι του χειρισμοί τον καθιστούν ακατάλληλο για την καγκελαρία. Ελπίζω να το καταλάβουν οι Χριστιανοδημοκρατες και να τον αντικαταστήσουν την κατάλληλη στιγμή.