Η επέλαση της ανθρώπινης μάζας είναι αναπόφευκτη.
Σπάσανε τα φράγματα στις πεδιάδες, πρέπει να πάμε πιο ψηλά.
Να υποχωρήσουμε αναγκαστικά και να οχυρωθούμε στους λόφους.
Να διασώσουμε ό,τι μπορεί να διασωθεί, να ζήσουμε όποια ποιότητα μάς απομένει.
Δεν έχουμε καμιά δυνατότητα ηγεσίας, εκ των πραγμάτων. Καμία προοπτική να δώσουμε την κατεύθυνση εμείς, να ανοίξουμε δρόμο στο ξέφωτο και να οδηγήσουμε.
Το αίτημα ανάληψη της ηγεσίας χάθηκε. Είναι εποχή διάσωσης τώρα.
Όταν όλα βουλιάξουν και όταν οι μέλλουσες γενιές ψάξουν στο βυθό των γεγονότων που θα μας κατακλύσουν, τότε μπορεί να βρουν τα ίχνη μας στο ίζημα αυτής της εποχής. Μπορεί να βρουν κάποια πατήματα και να συνεχίσουν το δρόμο που χάθηκε στην πλημμύρα.
Όμως, δεν βγάζει νόημα η επίκληση στο μέλλον. Ότι κάνουμε, το κάνουμε για να ζήσουμε εμείς οι ίδιοι όσο ποιοτικά μπορούμε, σε έναν κόσμο όλο και πιο μαζοποιημένο.
Είναι μια πικρή διαπίστωση, που αλλάζει τελείως την κατεύθυνση της σκέψης μου και της φιλοσοφίας μου.
Δεν είναι μόνο ο Τραμπ. Είναι πολλά. Προηγήθηκε η διάλυση της Πλατφόρμας για το Κέντρο, η διάψευση των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη και άλλων πρωτοβουλιών που συμμετείχα. Προηγήθηκε ο θρίαμβος των Συριζανέλληνων και τα τσάμικα στο Σύνταγμα. Μετά το Brexit και τώρα ο Τραμπ. Παράλληλα, οι ισλαμιστές με την καφρίλα τους να σαρώνουν και να τρομοκρατούν, οι ακροδεξιοί να ανεβαίνουν στην Ευρώπη και να κυβερνούν στο πρώην ανατολικό μπλοκ, ο Ερντογάν να στήνει σουλτανάτο με τις επευφημίες των υπηκόων του, ο Πούτιν να το παίζει Τσάρος, οι Κινέζοι να επεκτείνουν τον κομμουνιστικό καπιταλισμό τους, κλπ.
Ο κόσμος δεν έχει σχέση με αυτό που νόμιζα πριν κάποια χρόνια. Τότε που είχα ελπίδες και σκέψεις για μια άλλη Ευρώπη και έναν άλλον κόσμο. Όλα αυτά φαίνονται πια εντελώς εκτός πραγματικότητας. Η δύναμη της αδράνειας και η ισχύς της αδιαφοροποίητης ανθρωπομάζας, που ολοένα αυξάνεται, αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρές από ό,τι υπολόγιζα.
Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο έχει υποστεί οριστική καθίζηση. Ο ορίζοντας μου έχει μικρύνει απότομα. Κοιτάζω πια πώς να βγάλω τη μέρα.
Σπάσανε τα φράγματα στις πεδιάδες, πρέπει να πάμε πιο ψηλά.
Να υποχωρήσουμε αναγκαστικά και να οχυρωθούμε στους λόφους.
Να διασώσουμε ό,τι μπορεί να διασωθεί, να ζήσουμε όποια ποιότητα μάς απομένει.
Δεν έχουμε καμιά δυνατότητα ηγεσίας, εκ των πραγμάτων. Καμία προοπτική να δώσουμε την κατεύθυνση εμείς, να ανοίξουμε δρόμο στο ξέφωτο και να οδηγήσουμε.
Το αίτημα ανάληψη της ηγεσίας χάθηκε. Είναι εποχή διάσωσης τώρα.
Όταν όλα βουλιάξουν και όταν οι μέλλουσες γενιές ψάξουν στο βυθό των γεγονότων που θα μας κατακλύσουν, τότε μπορεί να βρουν τα ίχνη μας στο ίζημα αυτής της εποχής. Μπορεί να βρουν κάποια πατήματα και να συνεχίσουν το δρόμο που χάθηκε στην πλημμύρα.
Όμως, δεν βγάζει νόημα η επίκληση στο μέλλον. Ότι κάνουμε, το κάνουμε για να ζήσουμε εμείς οι ίδιοι όσο ποιοτικά μπορούμε, σε έναν κόσμο όλο και πιο μαζοποιημένο.
Είναι μια πικρή διαπίστωση, που αλλάζει τελείως την κατεύθυνση της σκέψης μου και της φιλοσοφίας μου.
Δεν είναι μόνο ο Τραμπ. Είναι πολλά. Προηγήθηκε η διάλυση της Πλατφόρμας για το Κέντρο, η διάψευση των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη και άλλων πρωτοβουλιών που συμμετείχα. Προηγήθηκε ο θρίαμβος των Συριζανέλληνων και τα τσάμικα στο Σύνταγμα. Μετά το Brexit και τώρα ο Τραμπ. Παράλληλα, οι ισλαμιστές με την καφρίλα τους να σαρώνουν και να τρομοκρατούν, οι ακροδεξιοί να ανεβαίνουν στην Ευρώπη και να κυβερνούν στο πρώην ανατολικό μπλοκ, ο Ερντογάν να στήνει σουλτανάτο με τις επευφημίες των υπηκόων του, ο Πούτιν να το παίζει Τσάρος, οι Κινέζοι να επεκτείνουν τον κομμουνιστικό καπιταλισμό τους, κλπ.
Ο κόσμος δεν έχει σχέση με αυτό που νόμιζα πριν κάποια χρόνια. Τότε που είχα ελπίδες και σκέψεις για μια άλλη Ευρώπη και έναν άλλον κόσμο. Όλα αυτά φαίνονται πια εντελώς εκτός πραγματικότητας. Η δύναμη της αδράνειας και η ισχύς της αδιαφοροποίητης ανθρωπομάζας, που ολοένα αυξάνεται, αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρές από ό,τι υπολόγιζα.
Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο έχει υποστεί οριστική καθίζηση. Ο ορίζοντας μου έχει μικρύνει απότομα. Κοιτάζω πια πώς να βγάλω τη μέρα.
