Για τη γερμανική γραφειοκρατία και όχι μόνο αυτή.

Η παροιμιώδης γερμανική γραφειοκρατία, που μπορεί να φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη στα μεγάλα της κέφια, παρουσιάστηκε μπροστά μου σε όλο της το μεγαλείο πρόσφατα και με φώτισε ξαφνικά για το φαινόμενο. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι το Κράτος εδώ σημαίνει δύναμη (Macht) που δεν αμφισβητείται εύκολα, με συνέπεια να μη διορθώνει τις δυσλειτουργίες του, αλλά να επιμένει σε αυτές ως φορέας αδιαμφισβήτητης εξουσίας. 

Μπορεί το ίδιο να συμβαίνει με όλες τις γραφειοκρατίες (ειδικά, η ελληνική είναι τραγελαφική) αλλά η γερμανική με προβλημάτισε ιδιαίτερα διότι εισάγει τον παραλογισμό σε ένα λαό κατά τα άλλα πολύ ορθολογιστικό. Μάλλον αυτό μπορεί να φταίει. Ο πολύς ορθολογισμός, το πολύ σχέδιο, η πολύ αυστηρότητα που δεν εξισορροπούνται από μια κάποια χαλαρότητα. Ναι όλα αυτά χρειάζονται, όπως χρειάζεται και η δύναμη στο Κράτος, αλλά για να εξυπηρετήσουν τον άνθρωπο (και την ανθρωπιά), όχι τον εαυτό τους (και την απανθρωπιά των μηχανισμών).

Γενικά, έχουμε πάλι κι εδώ τη γνωστή απουσία μέτρου που παράγει όλες τις παρενέργειες. Ένα κράτος που χάνει την ισορροπία του και γίνεται φορές εξουσίας αντί εργαλείο εξυπηρέτησης των πολιτών, χάνει τη λειτουργικότητά του και απλά αναπαράγει τον εαυτό του.

Το ίδιο παθαίνουν πολλοί, ακόμη και στις προσωπικές τους σχέσεις.  

Η ώθηση των παιδιών στην αυθυπέρβαση των ζευγαριών.

Το ελεύθερο ζευγάρωμα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κάποτε οι άνθρωποι  μπορεί να ζευγάρωναν εξ ανάγκης. Με επιβεβλημένα προξενιά, πολλές φορές. Για χωρισμό ούτε λόγος. Έπεφτε η αγία ράβδος. Σήμερα δεν υπάρχει επιβεβλημένη ανάγκη να ζευγαρώσει κανείς. Το ζευγάρωμα συμβαίνει ως επιθυμία (ή εσωτερική ανάγκη).

Το πρόβλημα με την επιθυμία είναι ότι έχει το αβέβαιο πετάρισμα της πεταλούδας. Δεν πάει καρφί, όπως η ανάγκη.  

Όταν το ελεύθερο ζευγάρωμα, που προκύπτει από το αβέβαιο πεταλούδισμα της ερωτικής επιθυμίας, φέρνει ένα παιδί, τότε οι εραστές δένουν για τα καλά.

Οι περιπτώσεις που οι ελεύθερα διαμορφωμένοι δεσμοί δεν εμφανίζουν προβλήματα είναι σπάνιες. Συνήθως, μέσα σε τρία χρόνια το πολύ, θα εμφανιστούν διαφορές που θα οδηγήσουν στο χωρισμό, αν αποδειχτούν αξεπέραστες. 

Όμως για ένα ζευγάρι με παιδιά ο χωρισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμη και στις αξεπέραστες διαφορές. Δεν μιλάμε για ασυνείδητους γονείς, ούτε για γονείς που δεν χωρίζουν λόγω κοινωνικών συμβάσεων ή/και οικονομικών δεσμεύσεων. Μιλάμε για αυτούς που έχουν σχέση πραγματικής αγάπης με τα παιδιά τους, που προέκυψαν από τη δική τους αγάπη, την ειλικρινή, ελεύθερη και αβίαστη. Εκεί, οι γονείς πιέζονται να ξεπεράσουν το αξεπέραστο. Αυτή η πίεση μπορεί να οδηγήσει σε μια απρόσμενη υπέρβαση του εγώ τους, που δεν φανταζόταν ότι μπορούσε να συμβεί. Τότε, ενώ ήταν έτοιμοι να σφαχτούν, μπορεί να ξαναβρούν την αγάπη και να δώσουν νέα ώθηση στον έρωτά τους, που θα χάνονταν αλλιώς.