Θα γίνει κι αυτό.

Ακόμη ένας στόχος. Η πρεμιέρα του Night Out, 2018 στη Θεσσαλονίκη. Να πάει καλά, να λειτουργήσει προωθητικά για την ταινία, να οργανώσω τα πρακτικά της διαμονής μας εκεί, να συζητήσω για την επόμενη δουλειά. Ποια δεν έχει σημασία. Μία επόμενη.

Η μία δουλειά διαδέχεται την άλλη, ο ένας στόχος αντικαθιστά τον επόμενο.

Μετά τη Θεσσαλονίκη θα είναι κάποιο σενάριο να τελειώσω, κάποια προθεσμία να προλάβω, κάποιον εκδότη για τα γραπτά μου να βρω, ένα ταξίδι να κάνω, στα γενέθλια των παιδιών να είμαι… τα παιδιά μεγαλώνουν, μεγαλώνω κι εγώ… τρέχοντας πίσω από στόχους, χωρίς να φτάνω ποτέ.

Δεν θέλω άλλους στόχους, ούτε να προσπαθώ για κάτι. Να κάνω κάτι, αλλά να μην προσπαθώ για τίποτα.

Απλά να κάνω αυτά που είναι να κάνω. Θα γίνουν κι αυτά. Να είμαι καλά και θα γίνει και η πρεμιέρα και η επόμενη δουλειά και τα γραπτά κι όλα. Όπως έγιναν όσα ήταν να κάνω, με την ώρα τους.

Στόχοι που ήρθαν και πέρασαν. Τους έβλεπα να γλιστράνε μέσα στην κλεψύδρα του χρόνου μου, και αυτή να αδειάζει. Αντί να νιώσω το κενό, έβαζα τον επόμενο στόχο.

Θέλω να νιώσω το κενό, την κλεψύδρα που αδειάζει, τον χρόνο που φεύγει, για μένα, για όλους που ζούμε μαζί, για τη γυναίκα που αγαπώ, για τα παιδιά μας που μεγαλώνουν.

Όχι άλλο τρέξιμο. Παύση. Ανάσα. Και πάμε πάλι.