ο ζωτικός τόνος

Μου έχει μπει η ιδέα του «ζωτικού τόνου» από τότε που ξύπνησα από έναν μεσημεριανό μου υπνάκο και ήμουν άκεφος. Τα είχα όλα στη θέση τους, τα όργανα σε πλήρη λειτουργία, ήμουν υγιής και κατά τα άλλα εντάξει, αλλά έλειπε αυτό το κλικ που δίνει στη ζωή τη ζωτικότητά της.  Δεν εννοώ τη χαρά. Αυτή είναι μια πλευρά της ζωής, μια απόχρωση της ζωτικότητας. Εννοώ τη ζωτικότητα καθ’ αυτή, που δίνει ενέργεια σε όλα τα αισθήματα, κι όχι μόνο στη χαρά.  

Έτσι μου ήρθε ιδέα του ζωτικού τόνου, σαν αυτό που δίνει τον τονισμό σε όσα κάνουμε και αισθανόμαστε, ώστε να μην είναι αδιάφορα, άγευστα και ουδέτερα, αλλά να μας ενδιαφέρουν και να μας ενεργοποιούν. Χωρίς αυτόν, έρχεται η κατάθλιψη, η αδιαφορία και η παραίτηση.

Ξύπνησα, λοιπόν, και ήμουν άτονος. Έμεινα έτσι κενός για λίγο, μέχρι να σηκωθώ για καφέ, που έβαλε μπροστά το μηχάνημα και επανήλθε ο τόνος. Ήταν σαν να συνδέθηκαν όλα μεταξύ τους και άρχισε το τράγκα-τρούγκα της ζωής να παίζει πάλι το σκοπό του. Τότε θυμήθηκα τη Δήμητρα που κυκλοφορούσε στο Βερολίνο με τα ακουστικά συνέχεια στο αυτί, να ακούει μουσική. Συνειδητοποίησα ότι αυτό το έκανε γιατί της έδινε τον τόνο!

Έτσι κατάλαβα ότι πολλά που κάνουμε είναι μόνο και μόνο για να μας δίνουν αυτόν τον τόνο. Η μουσική για τη Δήμητρα, ο καφές για μένα, τα χρώματα για την Κατερίνα, οι Τέχνες γενικά, τα ποτά, τα τσιγάρα, οι έρωτες, κλπ.  

Ειδικά, οι Τέχνες έχουν τον «ζωτικό τόνο» σαν κύριο αντικείμενό τους. Δουλεύουν πάνω σε αυτό το αδιόρατο και άυλο στοιχείο, που συστοιχειώνει τα πράγματα που κάνουμε για την επιβίωσή μας, δίνοντας ποιητικότητα, μουσικότητα και τονισμό σε αυτά. Αλλιώς είναι ανυπόφορα βαρετά. Γι αυτό, ακόμη και οι πρωτόγονοι μετέρχονται των Τεχνών για να χρωματίσουν τη ζωή τους, που θα ήταν απελπιστική αν αναλωνόταν μόνο στην επιβίωση.  Άραγε οι καλλιτέχνες έχουν επίγνωση της τονικότητας  που καλούνται να υπηρετήσουν, για να κουρδίσουν τα μέσα τους ανάλογα;