Το εγκώμιο της ήττας

Αντί για «ουαί τοις ηττημένοις» (αλλοίμονο στους χαμένους) εγώ λέω να μπλέξω το εγκώμιο της ήττας, που πολύ με ευλόγησε με τα ελέη της.

Κατ’ αρχήν, η ήττα με εξανθρώπισε, διότι τρώγοντας τα μούτρα μου (πολλάκις), έκοψα τα πολλά «ουάου» και «ποιος είμαι εγώ». Μαζεύτηκα, κοίταξα γύρω μου κι ένιωσα τα ζόρια των συνανθρώπων μου. Η ήττα καλλιέργησε την ενσυναίσθησή μου, που μπορεί και να είχε πάει περίπατο αν πήγαινα καλπάζοντας από νίκη σε νίκη. ‘Ανθρωποι είμαστε, το καβαλάμε. Γι’ αυτό, λέω εγώ, το στραπάτσο είναι άγιο πράμα.

Και μετά, η ήττα μου χάρισε τον έρωτα. Ναι, ναι, τον έρωτα. Όταν είσαι ο «μίστερ γαμάω», δύσκολα να ερωτευτείς. Εννοώ να τη δαγκώσεις και να κολλήσεις για τα καλά με κάποιον/α. Νομίζεις ότι ο κόσμος σου ανήκει και μπορείς να αλωνίζεις ελεύθερα σε κρεβάτια και αγκαλιές. Δείτε τους σταρ του χόλιγουντ, φερ’ ειπείν, πόσο δύσκολα στεριώνουν σε σχέση. Όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Παρασύρονται από την υπερδύναμη που νιώθουν και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Κόβουν κεφάλια με την πρώτη στραβή. Ενώ αν έχεις φάει στραπάτσο, νερώνεις το κρασί σου και δεν σηκώνεσαι να φύγεις με το παραμικρό. Από το ζόρι της ήττας, πιέζεσαι κι έτσι αναγκάζεσαι να ανοίξεις το εγώ σου. Δεν το παίζεις στρείδι που φυλάει τσιγγούνικα το μαργαριτάρι του, γιατί δεν σε παίρνει. Δεν έχεις μαργαριτάρι, είσαι λούζερ και αγαπάς!

ΥΓ. Εδώ να πούμε ότι οι μορφές (κάθε είδους μορφές  - από τον έρωτα μέχρι τις βίδες) δημιουργούνται εκεί που η ενέργεια συναντάει αντίσταση. Όταν σκοντάφτει στην αντίσταση της ύλης και αναγκάζεται να τη σμιλέψει. Εκεί που κωλώνει, εκεί δημιουργεί. Αλλιώς, ταξιδεύει στο άπειρο, χωρίς να γεννάει τίποτε παρά δύο μηδενικά κολλημένα μεταξύ τους (το σύμβολο του άπειρου... και του κενού)