κήρυκας του καλού

Με πήρε ο ύπνος με τη μικρή ενώ την κοίμιζα. Ξύπνησα χαράματα.  Έβαλα καφέ να γράψω. Είχα ξεκινήσει από χθες μια σύνοψη για τις εργασίες που χρειάζεται ένας καλύτερος κόσμος. Επιγραμματικά τις σκέψεις μου για να υπάρχουν κάπου γραμμένες. Κάπου η ανησυχία για τη μνήμη μου που φθίνει, κάπου η επικείμενη φθορά, μου έχουν βάλει την έγνοια των καταγραφών. Ποιος ξέρει κάποιος μπορεί να τις προσέξει στο μέλλον. Να γράψω ενώπιον του θανάτου μου. Με πιάνει μια μεταφυσική  ταραχή. Λέω να βγω έξω. Να πάω στο Schiller Park, να αναστοχαστώ σε ένα παγκάκι και μετά να γυμναστώ. Το είχα στο πρόγραμμα για σήμερα. Δεν το έχω κάνει ποτέ ξημερώματα. Γιατί όχι. Παω σιγά σιγά στην κρεβατοκάμαρα να πάρω τη φόρμα που είχα στην κρεμάστρα. Η Κατερίνα κοιμάται ελαφρά και ξυπνάει. Μιλάμε λίγο, με αγάπη. Της αφήνω τον υπόλοιπο καφέ μου, για όταν ξυπνήσει. Βγαίνω. Στο ποδήλατο ο φρέσκος πρωινός αέρας. Έχει δροσιά σήμερα. Είμαι ένας ευλογημένος άνθρωπος. Η ζωή αποδείχτηκε γενναιόδωρη μαζί μου (και δεν το περίμενα). Το αναγνωρίζω. Έχω δεχτεί καλό. Το οφείλω. Θα γίνω κήρυκας του καλού σκέφτομαι. Δεν θα περιοριστώ σε ουδέτερες καταγραφές των σκέψεών μου. Θα τις οργανώσω υπέρ του καλού, με άξονα και αξία και αρχή μου αυτό. Ας μην έχουν ευρύ ακροατήριο. Εγώ θα προσπαθήσω το καλύτερο κι ό,τι βγει. Μπορεί να μείνουν κάποια ίχνη. Η ταραχή μου μεγαλώνει. Θέλω να τη μοιραστώ. Με μια φωτογραφία που αποτυπώνει τη στιγμή.