περί της μεθόδου #1

Ξυπνάω το πρωί, πλένομαι, πίνω καφέ και βάζω τις σκέψεις μου σε τάξη, στο σημειωματάριό μου. Το βαρύ της νύχτας φεύγει, αισθήματα σκοτεινά ξαλαφραίνουν, μπερδεμένες εικόνες ξεδιαλύνονται κι όλα μπαίνουν σε μια σειρά καθώς ξαναβρίσκω σιγά σιγά τη σύνδεσή μου με το γίγνεσθαι των πραγμάτων. Εκεί κάπου εντοπίζω ένα μέρος για μένα, τι είναι αυτό που μου αναλογεί, πώς να το διαπραγματευτώ, τι να κάνω. Ετσι, λοιπόν, το πιάνω κάθε πρωί, πάλι από την αρχή και συνεχίζω, χωρίς να πτοούμαι από πρόσκαιρες ήττες, αποτυχίες και απώλειες. Μαθαίνω και προχωράω. Δυνατός ξανά, κι όσο πάει.

Πριν συνεχίσω όμως και σήμερα στο έργο μιας ακόμη μέρας, νομίζω ότι το πιο χρήσιμο θα ήταν να προτείνω αυτή τη μέθοδο επανεκκίνησης για όσους έχουν πολλά που τους παιδεύουν, αλλά έχουν και κάτι να πουν για όλα αυτά, κι άλλα τόσα να κάνουν. 

τα δικά μου παιδιά

Σε ό,τι κι αν κάνω, λαμβάνω πρώτα υπόψη το καλό των παιδιών μου. Αυτό υπηρετώ πρωτίστως και μετά κανονίζω τα υπόλοιπα. Γιατί, όμως, βάζω κατά προτεραιότητα τα δικά μου παιδιά και όχι άλλα; Γιατί αυτή η εύνοια;

Φαίνεται σαν φυσική παρόρμηση που τη βλέπουμε παντού στη φύση, όπου όλα τα ζώα υπερασπίζονται τα παιδιά τους πάνω απ όλα. Σε τι εξυπηρετεί, όμως, την ανθρωπότητα αυτή η ενστικτώδης συμπεριφορά και κατά πόσο συμβάλλει στην ευνοιοκρατία; Σε ποιο βαθμό ευθύνεται για την αδικία και την ανισότητα; Κατά πόσο ελήφθη υπόψη στα σοσιαλ-χριστιανικά οράματα και άλλες υποσχετικές ιδεολογίες; Πώς θα μπορούσε να ενταχθεί στο πανανθρώπινο αίτημα για μια δίκαιη κοινωνία; 

Νομίζω ότι απλές ερωτήσεις σαν κι αυτή θα βοηθούσαν σε πιο στέρεα αφηγήματα για τα ανθρώπινα πράγματα. 

Οι μεγάλες αφηγήσεις φαίνεται να κατάρρευσαν γιατί αγνόησαν το απλό και στοιχειώδες στις μεγαλεπίβολες συνθέσεις τους.