Η επέλαση της ανθρωπομάζας /Προσωπικές σημειώσεις, μετά τη νίκη Τραμπ.

Η επέλαση της ανθρώπινης μάζας είναι αναπόφευκτη.

Σπάσανε τα φράγματα στις πεδιάδες, πρέπει να πάμε πιο ψηλά.
Να υποχωρήσουμε αναγκαστικά και να οχυρωθούμε στους λόφους.
Να διασώσουμε ό,τι μπορεί να διασωθεί, να ζήσουμε όποια ποιότητα μάς απομένει.

Δεν έχουμε καμιά δυνατότητα ηγεσίας, εκ των πραγμάτων. Καμία προοπτική να δώσουμε την κατεύθυνση εμείς, να ανοίξουμε δρόμο στο ξέφωτο και να οδηγήσουμε.
Το αίτημα ανάληψη της ηγεσίας χάθηκε. Είναι εποχή διάσωσης τώρα.

Όταν όλα βουλιάξουν και όταν οι μέλλουσες γενιές ψάξουν στο βυθό των γεγονότων που θα μας κατακλύσουν, τότε μπορεί να βρουν τα ίχνη μας στο ίζημα αυτής της εποχής. Μπορεί να βρουν κάποια πατήματα και να συνεχίσουν το δρόμο που χάθηκε στην πλημμύρα.

Όμως, δεν βγάζει νόημα η επίκληση στο μέλλον. Ότι κάνουμε, το κάνουμε για να ζήσουμε εμείς οι ίδιοι όσο ποιοτικά μπορούμε, σε έναν κόσμο όλο και πιο μαζοποιημένο.

Είναι μια πικρή διαπίστωση, που αλλάζει τελείως την κατεύθυνση της σκέψης μου και της φιλοσοφίας μου.

Δεν είναι μόνο ο Τραμπ. Είναι πολλά. Προηγήθηκε η διάλυση της Πλατφόρμας για το Κέντρο, η διάψευση των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη και άλλων πρωτοβουλιών που συμμετείχα. Προηγήθηκε ο θρίαμβος των Συριζανέλληνων και τα τσάμικα στο Σύνταγμα.  Μετά το Brexit και τώρα ο Τραμπ. Παράλληλα, οι ισλαμιστές με την καφρίλα τους να σαρώνουν και να τρομοκρατούν, οι ακροδεξιοί να ανεβαίνουν στην Ευρώπη και να κυβερνούν στο πρώην ανατολικό μπλοκ, ο Ερντογάν να στήνει σουλτανάτο με τις επευφημίες των υπηκόων του, ο Πούτιν να το παίζει Τσάρος, οι Κινέζοι να επεκτείνουν τον κομμουνιστικό καπιταλισμό τους, κλπ.

Ο κόσμος δεν έχει σχέση με αυτό που νόμιζα πριν κάποια χρόνια. Τότε που είχα ελπίδες και σκέψεις για μια άλλη Ευρώπη και έναν άλλον κόσμο. Όλα αυτά φαίνονται πια εντελώς εκτός πραγματικότητας. Η δύναμη της αδράνειας και η ισχύς της αδιαφοροποίητης ανθρωπομάζας, που ολοένα αυξάνεται, αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρές από ό,τι υπολόγιζα.

Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο έχει υποστεί οριστική καθίζηση. Ο ορίζοντας μου έχει μικρύνει απότομα. Κοιτάζω πια πώς να βγάλω τη μέρα.

ρωγμές στον εξαναγκασμένο χρόνο

{Καθώς ακόμη ένα "φιλμ πρότζεκτ" κινδυνεύει να μείνει στον αέρα.} Αν πρέπει να επανατοποθετηθώ ως προς το ύστατο συμπέρασμά μου - για να μη χάνω το χρόνο μου σε φιλμογραφικές περιπέτειες (που δεν αποφέρουν και τίποτε στο τέλος)-, το μόνο που έχει νόημα συμπερασματικά, είναι οι ρωγμές στον εξαναγκασμένο χρόνο. Ρωγμές που σε ανοίγουν σε στιγμές πλήρους παρουσίας/συνουσίας και απόλαυσης του παρόντος.

Δεν είναι η αλλαγή του κόσμου, ούτε η επαναδιοργάνωσή του, με τον επαναπροσδιορισμό της ανθρωπότητας ως προς Αυτό.
Ή μάλλον, ναι, είναι προς Αυτό - ως θεωρητική βάση και συμπερασματικό φόντο - αλλά στην πράξη το μόνο που μετράει στον παρόντα κόσμο είναι οι ρωγμές.  

Αυτό το συμπέρασμα, πέρα από κριτήριο δράσης - στο τι να κάνω -, είναι και κριτήριο βιώματος δικού μου. Δεν αποσκοπώ σε κάποιο "μετά", που έχω να κερδίσω τότε κάτι, με τον εξαναγκασμένο τώρα χρόνο μου. Με νιάζουν οι ρωγμές.

Ναι, αλλά με τι είδους βιωματικές συμπράξεις και με ποιούς; Όχι με τον καθένα. Οι ρωγμές προϋποθέτουν θάρρος, που δεν έχουν όλοι.

Εντάξει, συμπερασματικά προτείνω ρωγμές. Στην πράξη τι κάνω τώρα. Ποια είναι τα δεδομένα μου και πώς μπορώ να τα αξιοποιήσω; 

Ενδεχομένα: Ρωγμές μέσα από ταινίες, γραπτά, συμπράξεις, καταστάσεις 

-αξιοποιώντας και εξελίσσοντας τα όποια δεδομένα μου.

Όπου μέσα από αυτές τις προτεινόμενες ρωγμές

θα συνυπάρχω

θα εισπράττω το ανάλογό τους

θα το μοιράζομαι με τους δικούς μου

και τα παιδιά μου.