Οι εκκλησίες
είναι σαν τα παλιά λαϊκά. Συγκινούν αλλά δεν μπορείς να ταυτιστείς.
Τα λαϊκά βρίθουν
από πληγωμένους ανδρικούς εγωισμούς παλιάς κοπής, απεικονίζοντας τις σχέσεις
των φύλων σε πλαίσια που δεν μπορείς να πάρεις πλέον στα σοβαρά.
Οι εκκλησίες
αναπαράγουν μια παλιά μυθολογία ζητώντας να μετανοήσεις για προπατορικά αμαρτήματα
που δεν νιώθεις ένοχος, να προσκυνήσεις εικόνες που δεν πιστεύεις θαυματουργές,
να φιλήσεις χέρια παπάδων που δεν θεωρείς εκπρόσωπους του θεού. Μπορείς να τα
κάνεις όλα αυτά, αλλά μόνο σαν «θέατρο». Έχει μείνει μόνο το σχήμα και η φόρμα,
αλλά η ουσία έχει χαθεί. Το περιεχόμενο είναι κενό νοήματος.
Ναι, μπορεί να
νταλγκαδιάζω με τα παλιά (καλά) λαϊκά, αλλά όταν προσέχω τι λένε, ξενερώνω. Συνεχίζω
να τα ακούω και να τα τραγουδάω καμιά φορά, γιατί έχουν μια χροιά βαθιά
συγκινητική, αλλά το κάνω για τον ήχο, όχι για το στίχο.
Ο τύπος όχι το γράμμα,
είναι αυτό που έχει μείνει.
Ήρθε ο καιρός να βρούμε το νέο περιεχόμενο και να του
δώσουμε την έκφραση που θα το αναδείξει το ίδιο συγκινητικά όπως αυτά, τα
παλιά.
