η ψυχή και οι αμβλώσεις, κατά τους χριστιανοταλιμπάν

Επειδή πέρα από την κοτσάνα του Σερβετάλη να "πετάγονται" τα νεογέννητα στις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες (παρά να διακόπτεται έγκαιρα η κύηση), υπάρχει η επιχειρηματολογία των θεωρητικών του είδους του, οι οποίοι χαρακτηρίζουν δολοφονία τις αμβλώσεις με το αιτιολογικό ότι από τη στιγμή της σύλληψης έχουμε εμφάνιση της ψυχής, ας δούμε τι εννοούν με τον όρο ψυχή. 

Προφανώς για αυτούς τους θεωρητικούς (ή "πνευματικούς") η ψυχή εμφανίζεται με το που έχουμε τον κυτταρικό μεταβολισμό που παρατηρείται σε κάθε μορφή ζωής εν τη γενέσει της, από τις πιο απλές μορφές ως τις πιο σύνθετες. Σε αυτήν την περίπτωση δεν θα έπρεπε να παρέμβουμε σε καμία ζωική μορφή και να μείνουν όλα ανέγγιχτα, από το ταπεινό ραδίκι ως το χαρωπό κατσικάκι που σουβλίζεται εθιμοτυπικά στο ελληνορθόδοξο Πάσχα.  

Αν η ψυχή είναι κάτι άλλο και δεν αφορά τον κυτταρικό μεταβολισμό που άρχεται με τη σύλληψη κάθε είδους, τότε ας μας πουν τι είναι η ψυχή, πότε εμφανίζεται, γιατί είναι ιδιότητα μόνο του ανθρώπου, πότε σχηματίζεται αυτή η ιδιότητα, σε τι ακριβώς συνίσταται και πότε διαπράττεται η "δολοφονία" της. 

Και αφού τα βρουν όλα αυτά, ας μας πουν στη συνέχεια για την ψυχή της γυναίκας που φέρει μιαν ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, τις επιπτώσεις της στην ψυχολογία της ίδιας και του ανεπιθύμητου παιδιού, το οποίο αυτοί θέλουν να γεννηθεί οπωσδήποτε και ας "πεταχτεί" μετά. 

Από αυτό και μόνο φαίνεται ότι η σχέση των εν λόγω "πνευματικών" με την ψυχή είναι όση του ραδικιού με τα μαθηματικά.

αυτορύθμιση αισθημάτων

Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι αυτό που νιώθω είναι δική μου δουλειά, ότι μπορώ να το ρυθμίσω έτσι που να μην ανεβοκατεβαίνει κατα πώς μου φέρονται, να μην με παίρνει από κάτω στις ατυχίες, να μη θλίβομαι ή χαίρομαι ανάλογα με την εύνοια των γεγονότων, αλλά να μένω σταθερός, να κρατώ τη στάθμη των αισθημάτων μου στον ορίζοντα του απέραντου Είναι και όχι του εφήμερου συμβεβικότος.

Δεν λέω να είμαι αναίσθητος κι ανέγγιχτος από τα γεγονότα, αλλά να διατηρώ μια εσωτερική ηρεμία πέρα από αυτά, έναν πυρήνα αλώβητο από επιφανειακές διακυμάνσεις, μια αδιατάραχη επαφή με το Είναι που θα μειώνει τους κραδασμούς του γίγνεσθαι.

Αυτήν την εσωτερική ρύθμιση φαίνεται να αναζητούν και οι θρησκευόμενοι στους θεούς τους, οι φαν στα είδωλά τους, οι εξαρτημένοι στις ουσίες που παίρνουν, οι εναλλακτικοί στους γκουρού, στους συμβούλους, κλπ., αλλά όλα αυτά αποτελούν εξωγενείς ρυθμίσεις κι εξαρτήσεις από άλλους και άλλα.

Όμως, είναι κάτι απλό να το βρεις, μπορείς να το κάνεις μόνος σου, αρκεί να καταλάβεις ότι τα αισθήματά σου είναι δική σου υπόθεση.

ΥΓ1. Εκτός, προφανώς, του σωματικού πόνου που ανήκει σε άλλη κατηγορία αισθημάτων, νευρολογικής φύσεως και όχι ψυχολογικής.

ΥΓ2. Η ψυχή είναι η πεμπτουσία της ζωτικής μας ενότητας, αυτή που μας συνέχει εν ζωή, και, ως εκ τούτου, μας συνδέει με την βαθύτατη ουσία του κόσμου, με την οποία κρατώντας επαφή αδιαφορούμε για τα επουσιώδη.

για όσα δεν θα προλάβω να καταλάβω

Δηλαδή αν είχα πεθάνει, όπως πέθαναν κάποιοι φίλοι μου νέοι, δεν θα είχα καταλάβει όλα αυτά που έχω καταλάβει και καταλαβαίνω κάθε μέρα; Θα έφευγα έτσι "τυφλός"; Και πόσα μένουν ακόμη να γίνουν καταληπτά αφού πεθάνω; Τι θα γίνουν όλα αυτά; Θα τα χάσω;! 

Πόσο θα'θελα να κάνω ένα άλμα με το μυαλό μου και να καταλάβω όλα που συμβαίνουν. Αυτό που με έχει παιδέψει πιο πολύ από τα συμβάντα είναι η ερμηνεία τους. Αν την έχω, τότε νιώθω ότι κατέχω την ουσία των πραγμάτων, κι ας μην έχω κάνει περιουσία, ας έχω ελάχιστα. Απλά, να ξέρω. 

Εκτός από τα παιδιά μου, ένα πράγμα με ορίζει: Να ενωθώ με το πνεύμα που διέπει τον κόσμο, εμάς, τα πάντα. Να γίνω μέτοχος αυτού. Αυτή είναι η ύστατη ευχή μου, η προσ-ευχή μου.

ΘΕΜΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

Έλεγα πως στην αποτυχία, εκεί που τρως τα μούτρα σου και τσακίζεται το εγώ σου, εκεί μαλακώνεις με τους άλλους, νιώθεις σύνδεση με τον κοσμάκη γύρω σου, ένας σαν αυτούς, καλοσύνη και συμπόνια.

Μετά, σκέφτηκα ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει και απ' την άλλη, να πετυχαίνεις, να βρίσκεις την ευτυχία, να πλημμυρίζεις χαρά και όλο αυτό να σου βγάζει μεγαλοψυχία, δοτικότητα και πλέρια καλοσύνη.

Βέβαια, έχω δει πολλούς πετυχημένους να γίνονται υπερόπτες και απάνθρωποι, όπως έχω δει και αποτυχημένους να γεμίζουν μίσος και φθόνο.

Τελικά, είναι θέμα χαρακτήρα.

Τι είναι όμως ο χαρακτήρας, τι σημαίνει αυτό και τι συμπεράσματα βγάζει;

Πέρα από αυτό που έχω δει στα μικρά παιδιά να είναι κάποια δύστροπα από μόνα τους, αυτό που νομίζω ότι παίζει ρόλο είναι η διαμόρφωσή τους από γονείς, δασκάλους, περιβάλλον. Η καλοσύνη, η ευγένεια, ο σεβασμός, η αναγνώριση του άλλου είναι πράγματα που διδάσκονται και μεταφέρονται μέσα από ανάλογες συμπεριφορές.

Πέρα από την επιτυχία ή αποτυχία, αυτό που τελικά μετράει είναι ο χαρακτήρας, κι αυτό έχει τη δική του δουλειά για να γίνει είτε επιτυχημένα είτε αποτυχημένα.

Η Ελλάδα των καρτέλ

Κάθε φορά που τα "σκάμε" για να πάρουμε καράβι να ξέρουμε ότι χρηματοδοτούμε ένα ασύδοτο καρτέλ που έχει στηθεί (και) στη ναυσιπλοΐα. Δύο εταιρίες η ΑΝΕΚ (ΑΤΤΙΚΑ) και η SEAJET (Ηλιόπουλος) ελέγχουν τα περισσότερα δρομολόγια στα νησιά και κρατάνε από κοινού ψηλά τις τιμές για να θησαυρίζουν εις βάρος μας. 

Ο Ηλιόπουλος βγάζει τόσα που αγόρασε την ΑΕΚ και ήθελε να πάρει και το OPEN από τον Σαββίδη (αλλά ο πουτιν-ανθρωπος το χρειάζεται για την προπαγάνδα του). 

Οι "μάγκες" ξέρουν το κόλπο. Αγοράζουν media για να ελέγχουν την επικοινωνία και ομάδες για να πιέζουν με τη στρατιά των φιλάθλων τους τις κυβερνήσεις. Μόνο που αυτοί που τα σκάνε για τη "μαγκιά" τους είμαστε εμείς οι κακομοίρηδες, που μας πατάνε στο λαιμό με τα καρτέλ τους. 

Καρτέλ παντού: στην ακτοπλοΐα, στην ενέργεια, στις τράπεζες, στις ασφάλειες, στην τηλεπικοινωνία, στους παρόχους, στα τρόφιμα, στα super markets, στα μεγάλα δημόσια έργα, σε όλους τους στρατηγικούς τομείς. Και οι κυβερνήσεις έρμαια των "μεγάλων συμφερόντων" τους. Κανείς δεν τους ακούμπησε, από καμία μεταπολιτευτική κυβέρνηση. Ξέρουν να εκβιάζουν, είναι μαφία με πλοκάμια σε όλα τα κόμματα. Κι αν χρειαστεί, έχουν και τους παλικαράδες τους από τις διάφορες "θύρες φιλάθλων" και συμμορίες μπράβων.

ΥΓ. Αφορμή για το ποστ η είδηση που διάβασα σήμερα ότι επίκειται κι άλλη αύξηση στα ακτοπλοϊκά με το δικαιολογητικό της ενεργειακής μετάβασης την οποία οι ακτοπλόοι δεν θέλουν να επωμιστούν γιατί οι άνθρωποι "δεινοπαθούν", και θέλουν να τη φορτώσουν στους επιβάτες ή να την επωμιστεί το κράτος, δηλαδή όλοι μας, (και το κράτος το συζητάει σοβαρά, αντί να τους βάλει χοντρό χέρι, αλλά έλα που οι "μάγκες" έχουν τους υπουργίσκους στο χέρι τους.)

δήλωση πολιτικής παραίτησης

Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι υπάρχουν κάποια περιθώρια πολιτικής δράσης που θα βοηθούσε σε έναν καλύτερο κόσμο. Συμμετείχα σε αρκετές απόπειρες διαμόρφωσης ενός εναλλακτικού πόλου στον χώρο του μεταρρυθμιστικού Κέντρου, του κοινωνικού φιλελευθερισμού (social-liberal), της οικολογίας και της ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής ενοποίησης, που όλες απέτυχαν.

Αντ' αυτών, έχουμε: κυριαρχία Πασοκο-Νεοδημοκρατών στον χώρο του Κέντρου, άνοδο εθνικισμού στην Ευρώπη, γιγάντωση του τραμπισμού με τις ευλογίες μιας πανίσχυρης τεχνο-ολιγαρχίας, αποβλάκωση των λαών, επικράτηση λαϊκιστών, αποχαύνωση προοδευτικών, ιδιοτέλεια και ωχαδερφισμό.

Η κατάσταση δεν παλεύεται. 

Οι δυνάμεις αδράνειας της μάζας αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρές από τις δημιουργικές πρωτοβουλίες λίγων οραματιστών σε Ελλάδα και Ευρώπη. Τώρα είμαστε παραδομένοι σε αυτές. Καλή μας τύχη.