Ο κόσμος και ο κόσμος μου

Υπάρχει κάποια απόκλιση ανάμεσα στον κόσμο στον οποίο αναφέρομαι στις σκέψεις μου και στον κόσμο που με ενδιαφέρει στ’ αλήθεια. Στις σκέψεις μου αναφέρομαι στον κόσμο ως κάποιο σύνολο ανθρώπων, το οποίο θεωρητικά με ενδιαφέρει και για αυτό το σκέφτομαι. Στην πραγματικότητα δεν με ενδιαφέρουν παρά ελάχιστοι άνθρωποι. Για τους άλλους δεν «πεθαίνω».
Πέρα από τους κοντινούς μου φίλους και συγγενείς, νοιάζομαι για μερικούς ακόμη, που μπορεί να είναι μακριά, αλλά «μετράνε» για μένα. Αυτοί όλοι μαζί, άντε να είναι καμιά πεντακοσαριά. Με τους άλλους τι ζόρι τραβάω; Από ως πού κι ως πού γενικεύω και μιλάω για αυτούς σαν σύνολο, όταν μού είναι αδιάφοροι (ή και ενοχλητικοί, μερικές φορές);
Νομίζω ότι απλά συνομιλώ με μια ιδέα, που δεν έχει άμεση σχέση με την απτή πραγματικότητα. Μιλάω για τον άνθρωπο αφηρημένα και όχι για τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Προφανώς αυτοί έχουν κάποια σχέση με την ιδέα, αλλά δεν ταυτίζονται.
Οι ολοκληρωτικές θεωρίες παρέβλεψαν ή απέκρυψαν αυτή την απόκλιση. Οι συγγραφείς τους διατείνονταν ότι νοιάζονται για όλους τους ανθρώπους, ενώ τους ενδιέφεραν ελάχιστοι. Απέκρυψαν την αδιαφορία ή και την απέχθεια που μπορεί να ένιωθαν για πολλούς. Έτσι μπόρεσε να εισχωρήσει η απέχθεια στα συστήματά τους και να εξοντώσουν τα πλήθη με τέτοια αδιαφορία.
Εγώ θα είμαι πιο προσεκτικός και θα εξοντώσω λιγότερους.