Ψυχοσάββατο
σήμερα και η μαμά μου, 84, ετοίμασε κόλλυβα, πήρε λειτουργιά (άρτο) και έγραψε
το ψυχοχάρτι της για τους πεθαμένους και συγχωρεμένους της, για να τους διαβάσει
ο παππάς. Πρώτο τον μπαμπά μου Βαγγέλη (όσο κι αν την ταλαιπώρησε) και μετά αδερφό,
νύφη, γονείς, πεθερικά (ακόμη και την πεθερά της που τόσο υπέφερε από αυτήν). Όλοι
συγχωρεμένοι «παπου προς παπον» που γράφει ανορθόγραφα στο τέλος. (Ανορθόγραφη
η μαμά μου, της Γ’ Δημοτικού, αλλά μεγάλη καρδιά. )
Ένα όνομα μόνο δεν ήξερα, την «Μαρηκα». Ποια είναι αυτή μαμά, τη ρωτάω. Η αδερφή μου, μου λέει. Ποια αδερφή σου, δεν ξέρω καμιά Μαρίκα. Το μωρό, μου λέει. Τότε θυμήθηκα και ξέσπασα αμέσως σε κλάματα (δεν αντέχω λεπτό με τα μωρά).
Θυμήθηκα την ιστορία για ένα κορίτσι που είχε γεννήσει η γιαγιά μου, το οποίο πέθανε στα δύο. Η μάνα μου ήταν τότε 7 χρονών. Το μωρό αρρώστησε στα χωράφια, στο βάλτο, που δουλεύανε οι παππούδες μου και την είχανε μαζί, όπως και όλα τα παιδιά. Τη φέρανε με το κάρο στη Βέροια να παραληρεί στον πυρετό. Είπανε ότι το έπαθε από τη ζέστη. Ο γιατρός είπε κάτι για μηνιγγίτιδα. Είχε κάτι μάτια γαλανά και ήταν σαν αγγελούδι, θυμάται η μάνα μου. Κοιτούσε έξω από το παράθυρο, με το βλέμμα απλανές, πριν πεθάνει. Ακόμη τη θυμάται. Δεν ξεχνιέται αυτό το μωρό, μου λέει. Σαν να το βλέπω μπροστά μου. Αιωνία σου η μνήμη μικρή Μαρίκα.
Ένα όνομα μόνο δεν ήξερα, την «Μαρηκα». Ποια είναι αυτή μαμά, τη ρωτάω. Η αδερφή μου, μου λέει. Ποια αδερφή σου, δεν ξέρω καμιά Μαρίκα. Το μωρό, μου λέει. Τότε θυμήθηκα και ξέσπασα αμέσως σε κλάματα (δεν αντέχω λεπτό με τα μωρά).
Θυμήθηκα την ιστορία για ένα κορίτσι που είχε γεννήσει η γιαγιά μου, το οποίο πέθανε στα δύο. Η μάνα μου ήταν τότε 7 χρονών. Το μωρό αρρώστησε στα χωράφια, στο βάλτο, που δουλεύανε οι παππούδες μου και την είχανε μαζί, όπως και όλα τα παιδιά. Τη φέρανε με το κάρο στη Βέροια να παραληρεί στον πυρετό. Είπανε ότι το έπαθε από τη ζέστη. Ο γιατρός είπε κάτι για μηνιγγίτιδα. Είχε κάτι μάτια γαλανά και ήταν σαν αγγελούδι, θυμάται η μάνα μου. Κοιτούσε έξω από το παράθυρο, με το βλέμμα απλανές, πριν πεθάνει. Ακόμη τη θυμάται. Δεν ξεχνιέται αυτό το μωρό, μου λέει. Σαν να το βλέπω μπροστά μου. Αιωνία σου η μνήμη μικρή Μαρίκα.
Μου είχε πει για το κοριτσάκι αυτό κάποτε όταν ήμουν πιο νέα, παλαβη και στο κόσμο μου... Τώρα που τα λόγια σου μου τη ξαναφερνουν, ανατριχιάζω ολοκληρη... Στην εικόνα.. Τώρα έγινα μάνα όμως... Τα χω κι αρρωστα.. Κι αυτό που σκέφτομαι ότι ναι έδωσα 200€ για τα εμβόλια μηνιγγίτιδας.. Ναι και θα ξαναδωσω αλλά τόσα για τη 2η δόση... Στα μωρά μας... Και στην επιστήμη της ιατρικής που προοδεύσε.
ReplyDeleteΤο προηγούμενο comment κι αυτό, από την ανηψια σου... Ρε συ τη πεθερά... Που τοσα τράβηξε... Τώρα που έγινα μάνα μου τα πε όλα σχεδόν... Τη καρδιά είναι αυτή... Πάντως το όνομα "ξεπληθηκε" από τη μάνα μου, άλλη μεγάλη καρδιά, κι πιστεύω κι ότι το δικό μου Κόρινακι, βαστάει και το όνομα, ψυχούλα θα γίνει..
ReplyDelete