Τα νεαρά παιδιά/μαθητές της Βέροιας είναι χαρά Θεού. Βγαίνουν έξω σε παρέες, φλερτάρουν και παίζουν σε πλατείες, συναντιούνται όλα μαζί στην Ελιά, έχουν πλούσια κοινωνικότητα, είναι γεμάτα ζωτικότητα και πανέμορφα.
Η παρουσία τους στην πόλη είναι έντονη. Την γεμίζουν ζωή και ελπίδα. Στην Τσικνοπέμπτη τριγυρνούσαν έξω ντυμένα καρναβάλια και έδωσαν έναν φρέσκο γιορτινό τόνο, που δεν υπήρχε παλιά. Μόνο αισιοδοξία μπορείς να νιώσεις, βλέποντάς τα
Δεν έχω δει κάτι τέτοιο στο Βερολίνο, ούτε και στην Αθήνα. Μπορεί να χάνονται στις μεγαλουπόλεις, δεν ξέρω. Σκέφτομαι την Ματίλντα, την 14χρονη κόρη μου, που πάει σε ένα πάρα πολύ καλό σχολείο στο Βερολίνο (εναλλακτικό - Waldorf) αλλά δεν έχει τόσο πλούσια κοινωνική ζωή.
Δεν είναι μόνο το σχολείο τελικά που δίνει το πνεύμα στα παδιά, είναι και η πόλη. Ο κοινωνικός περίγυρος, οι γονείς, οι παρέες των γονιών, η δική τους κοινωνικότητα ή η ανεκτικότητα στην ζωτικότητα των παιδιών - κάτι που παλιά δεν γινόταν, αφού είχαν βαλθεί στο σχολείο και στην οικογένεια να υποτάξουν τη νεανική ζωτικότητα σε νόρμες ασφυκτικές.
Μπορεί να αρκεί που έχει δοθεί χώρος και ελευθερία στα παιδιά να εκφραστούν, να συναντηθούν και να παίξουν. Είναι θεαματικό το αποτέλεσμα.
Φαίνεται ότι στη Βέροια - και σε άλλα μέρη ελπίζω της Ελλάδας - συμβαίνει περιφερειακά μια άνθηση, παρά το άγονο πολιτικό και πολιτιστικό τοπίο που κυριαρχεί κεντρικά, παρά την κρίση και τους οικονομικούς δείκτες, παρά τη μιζέρια και παρά το στείρο εκπαιδευτικό σύστημα.
Εύχομαι αυτά τα παιδιά να τα καταφέρουν, να ξεφύγουν από όλες αυτές τις παγιδεύσεις και να φτιάξουν στη συνέχεια έναν δικό τους κόσμο, νέο και ευχάριστο, ανάλογο της φρεσκάδας που έχουν τώρα.
No comments:
Post a Comment