"Μεγάλοι" και μικρόψυχοι.

Εγώ προσωπικά δεν καταλαβαίνω καθόλου τους "μεγάλους" καλλιτέχνες, επιστήμονες, φιλοσόφους, πολιτικούς και στρατηλάτες που "μεγαλούργησαν", αγνοώντας τα παιδιά τους και τους δικούς τους.

Δεν βρίσκω κανένα νόημα στην μεγαλουργία που αγνοεί πρωτογενείς δεσμούς όπως με παιδιά, αδέρφια και φίλους. Τα επιτεύγματα που βασίζονται στη σκληρότητα, την αναπαράγουν.

Δεν μπορώ να διαχωρίσω το έργο από τον άνθρωπο. Η ανθρωπιά είναι κάτι που για μένα μετράει. Καλά τα "μεγάλα έργα", αλλά χωρίς αγάπη μεγαλώνουν την απόσταση που μας χωρίζει από το μεγαλείο, αντί να τη γεφυρώνουν.

Δεν θέλω να υποτιμήσω την αξία του μεγαλείου και να τη ρίξω χαμηλά, για να βαπτιστεί την αγάπη. Ούτε όμως δέχομαι να αγνοήσω την παράμετρό της στην τελική αξιολόγηση του μεγαλείου.

Τους "μεγάλους" που ήταν μικρόψυχοι, δεν τους εκτιμώ. Τα έργα τους είναι "μικρά". Ένα ασκημένο μάτι μπορεί να διακρίνει  τη μικρότητα, πίσω από την επίφαση του μεγαλείου τους.